Στο πρωτάθλημα superbikes το 2014, δύο αγώνες πριν το τέλος, δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο ποιος θα ήταν ο νικητής. Ο Tom Sykes είχε 12 βαθμούς διαφορά από τον Guintoli. Aυτό που χρειάζονταν οι 2 αθλητές ήταν βοήθεια από τους συναθλητές τους. Ο Γάλλος χρειαζόταν τον Marco Melandri να μπει ανάμεσα σε αυτόν και στην Kawasaki του Sykes.
O Sykes από την άλλη μεριά χρειαζόταν να τερματίσει μπροστά από τον Guintoli ή να πάρει βοήθεια από τον Loris Baz.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι:
Οι αγώνες ταχύτητας μοτοσυκλέτας είναι ένα ομαδικό άθλημα;
Η απάντηση σε αυτό δεν είναι τόσο προφανής όσο φαίνεται. Σαφώς, κανείς οδηγός δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του, χωρίς τη βοήθεια και την υποστήριξη μια μεγάλης ομάδας. Χωρίς έναν επικεφαλής της ομάδας, χωρίς τους μηχανικούς να εγγυηθούν τη σωστή λειτουργία της μοτοσυκλέτας, χωρίς τους managers να βρουν τα χρήματα για όλο αυτό το σώου ένας οδηγός δεν θα κατάφερνε τίποτα. Το να φτάσει ο οδηγός στη σειρά εκκίνησης και να προετοιμαστεί για να κερδίσει τον αγώνα είναι βασικά μια ομαδική προσπάθεια.
Στην πίστα ένας οδηγός συνήθως συνοδεύεται από έναν συναθλητή που αγωνίζεται με τα ίδια χρώματα. Αυτοί οι δύο συνεργάζονται σε κάποιους τομείς και ανταλλάσουν πληροφορίες για να βοηθήσουν το στήσιμο της μηχανής και του αναβάτη. Εμφανίζονται από κοινού στις εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων για να βοηθήσουν την ομάδα και τα συμφέροντα των χορηγών.
Παρόλα αυτά, όταν τα φώτα σβήσουν, κάθε οδηγός είναι μόνος του. Δεν συνεργάζονται όπως μια ομάδα ποδοσφαίρου για να νικήσουν την αντίπαλη ομάδα, ούτε σαν μία ποδηλατική ομάδα όπου η αποστολή της είναι να “κόβουν τον αέρα” στον αρχηγό της μέχρι να φτάσει στο σημείο που πρέπει να ξοδέψει όλη του την ενέργεια. Ο οδηγός μιας μοτοσυκλέτας προσπαθεί να νικήσει τους πάντες, αντιπάλους και συναθλητές.
Υπάρχουν δύο περιπτώσεις όπου ένας αθλητής βοηθά τον αλλον. Ένα παράδειγμα για την μία περίπτωση είναι αυτό που έκανε ο Melandri στον πρώτο αγώνα του Magny Cours, δηλαδή το ότι παραμέρισε για να τον περάσει ο συναθλητής του. Η δεύτερη πιο σπάνια περίπτωση είναι αυτό που έκανε ο Dani Pedrosa στη Βαλενθια το 2006, αυτό που έκανε ο Rossi στη Βαλένθια το 2013 και αυτό που έκανε ο Danny Kent στη Sepang το 2014.
Προσπάθησαν να καθυστερήσουν τους αντιπάλους του αθλητή που αγωνιζόταν στην ίδια ομάδα με αυτούς με την ελπίδα ότι αυτός θα καταφέρει να περάσει.
Αλλά αυτά είναι μέτρα που λαμβάνονται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις. Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν, η ομάδα είναι αυτή που θα επικρατήσει έτσι ώστε ο οδηγός να βοηθήσει τον συναθλητή της ομάδας του που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Γίνεται μόνο αν ο αναβάτης δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο του πρωταθλήματος. Είναι, αν θέλετε, η τελευταία λύση, μια πράξη απόγνωσης.
Τέτοιου είδους τακτικές επίσης αντιβαίνουν με τις αρχές ενός αναβάτη και ίσως με τις βαθιες ηθικές αξίες αυτού του αθλήματος. Όταν ένας οδηγός υπογράφει συμβόλαιο με μια ομάδα, ο σκοπός είναι η νίκη του οδηγού. Τα συμβόλαια συνήθως έχουν ρήτρες που έχουν σχέση με την επίδοση και τα αποτελέσματα. Ποτέ όμως δεν καθορίζεται ποιες υποχρεώσεις έχει ένας οδηγός απέναντι στον αθλητή που τρέχει με την ίδια ομάδα. Παρομοίως, η μόνη “εντολή” που δίνει ο manager της ομάδας στους οδηγούς του είναι “μην πετάτε εκτός πίστας ο ένας τον άλλον”
Μερικές φορές, το διακύβευμα της ομάδας θα υπερβαίνει τα ατομικά συμφέροντα των οδηγών. Ένας οδηγός μπορεί να έχει βλέψεις για τον τίτλο και ένας άλλος μπορεί να είναι σε θέση να τον βοηθήσει. Ο μανατζερ πρέπει να δηλώσει τη θέση της ομάδας στους οδηγούς και να ελπίζει ότι θα βάλουν τις επιμέρους φιλοδοξίες τους κάτω από την ομάδα.
Καμιά φορά (όχι σπάνια) οι οδηγοί είναι εντελώς απρόθυμοι να ακούσουν. Από την προοπτική ενός οδηγού αγώνων το άθλημα αυτό είναι θέμα επίτευξης αποκλειστικά ενός προσωπικού στόχου. Όλο το σαββατοκύριακο, μια ομάδα μηχανικών ξοδεύουν το χρόνο τους σε ένα μόνο πράγμα, να προετοιμάσουν την μοτοσυκλέτα όσο πιο καλά μπορούν και να την κάνουν όσο πιο ανταγωνιστική γίνεται. Αναλώνονται στο να εργάζονται για τον οδηγό. Η μοίρα τους βρίσκεται στα χέρια του. Από τη στιγμή που η ομάδα φεύγει από τη σχάρα εκκίνησης οι οδηγοί είναι μόνοι τους. Είναι μόνο ο οδηγός, μόνο η μοτοσυκλέτα και απέναντι ο εχθρός – το υπόλοιπο grid. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Αυτή είναι η στιγμή που περιμένει ο οδηγός, να τρέξει και να νικήσει!
Υπάρχει ένας εγωκεντρισμός σε όλους τους πρωταθλητές σε όλα τα αθλήματα -πρέπει να υπάρχει αλλιώς κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τις θυσίες που θα τον φτάσουν στην κορυφή- αλλά αυτός ο εγωκεντρισμός βγαίνει αλλιώς σε κάθε άθλημα. Σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, τα άτομα συνεργάζονται, καμιά φορά θυσιάζοντας την προσωπική τους προβολή, για να νικήσει η ομάδα. Σε ένα ατομικό άθλημα όπως το άλμα εις μήκος ο αθλητής δουλεύει εντελώς μόνος του, επικεντρώνοντας την προσπάθειά του στην ατομική του επίδοση, τίποτε παραπάνω.
Η στάση των οδηγών αγώνων μοτοσυκλέτας είναι πιο κοντά στην τελευταία περίπτωση. Από τη στιγμή που κλείνουν τη ζελατίνα του κράνους είναι μόνοι τους, αυτοί και η μοτοσυκλέτα με έναν στρατό αντιπάλων που πρέπει να κερδίσουν. Η ομάδα μπορεί να δίνει στον οδηγό κύρος και χρήματα. Ο οδηγός μπορεί ακόμη να βρεθεί στη θέση να βοηθήσει τον συναθλητή του. Αλλά στην ουσία, ο οδηγός νοιάζεται μόνο για ένα πράγμα, την προσωπική του επιτυχία.
ένα άρθρο του David Emmett στο περιοδικο motomatters.com
Mετάφραση από το πρωτότυπο: Gilu
