του Manuel Pecino από το sportrider.com
Δεν έχει τατουάζ και δεν φοράει γυαλιά κάποιου γνωστού σπορ σχεδιαστή. Δεν χρησιμοποιεί το Twitter, δεν χαμογελάει στις κάμερες για να φαίνεται καλός και μέχρι πρόσφατα δεν είχε smartphone. Λένε ότι είναι ντροπαλός αλλά δεν είναι σωστό: Ο Johann Zarco είναι διαφορετικός. Είναι διακριτικός.
Βέβαια μέσα στην πίστα στους 4 πρώτους αγώνες του MotoGP κάθε άλλο παρά διακριτικός ήταν. Στον πρώτο αγώνα του Κατάρ, ήταν πρώτος στους 6 πρώτους γύρους μέχρι που έπεσε. Στην Αργεντινή τερμάτισε 5ος. Στο Τέξας κατάφερε να εκνευρίσει τον Rossi προσπερνώντας τον σε ένα σημείο της πίστας που τον ανάγκασε να βγει εκτός (“εδώ δεν είναι Moto2 δεν μπορείς να περνάς έτσι”, είπε ο Rossi σε συνέντευξη μετά τον αγώνα).
Στη Jerez ο Zarco τόλμησε να περάσει τον Marquez στα φρένα και απέδειξε ότι είναι σκληρός αντίπαλος για τον Lorenzo.
O Zarco μπήκε στη μεγάλη κατηγορία με την πρόθεση να μην είναι απλά άλλος ένας οδηγός.
“Αυτό είναι το MotoGP” απάντησε ο Zarco στον Rossi, και συνέχισε: “τον πέρασα γιατί αισθανόμουν πολύ ωραία εκείνη την ώρα στον αγώνα. Ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να τον περάσω. Εάν αναρωτιόμουν εκείνη τη στιγμή αν πρέπει ή όχι να τον περάσω μπορεί να έπεφτα. Έτσι, έκρινα απαραίτητο απλά να το κάνω.”
Μην νομίζετε ότι ο Zarco είναι από αυτούς τους αλαζόνες οδηγούς που πιστεύουν ότι θα πιάσουν αμέσως τον ρυθμό των πρώτων. Ο Zarco δεν είναι ο τυπικός rookie. Επεξεργάζεται τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο. Εϊναι ειλικρινής και λέει αυτό που σκέφτεται είτε είναι πολιτικά ορθό είτε όχι.
“Στην αρχή ήθελα να τερματίσω μέσα στην πρώτη δεκάδα, αλλά βλέποντας πώς πάνε τα πράγματα, ο προπονητής μου μου είπε ότι θα μπορούσα να τερματίσω στην εξάδα. Είναι σημαντικό να μαθαίνεις και όχι να βιάζεσαι.”
Όταν οι τωρινοί συναθλητές του Zarco κέρδιζαν αγώνες – ο Rossi ήταν ήδη 7 φορές παγκόσμιος, ο Lorenzo ήταν κυρίαρχος στην κατηγορία των 250 κ. εκ., το ίδιο και ο Marquez στα 125 κ. εκ.- αυτός έψαχνε ένα τρόπο να εξηγήσει στους γονείς του ότι ήθελε να παρατήσει τις σπουδές του για να γίνει οδηγός αγώνων μοτοσυκλέτας.
Ήταν 2007 και ήταν 17 ετών, μία ηλικία που σήμερα θεωρείσαι μεγάλος στη Moto3. “Πήρα ένα σκούτερ και οδήγησα από το σπίτι των γονιών μου στις Κάννες μέχρι το Avignon. Μου πήρε 6 ώρες να διανύσω 250 χιλιόμετρα. Ήταν νύχτα και χάθηκα 2 φορές.”
Όταν έφτασε στο Avignon χτύπησε την πόρτα ενός πρώην αλεξιπτωτιστή και οδηγού, του Laurent Fellon.
O Fellon ήταν ένας γενναιόδωρος και αυστηρός άνθρωπος που δούλευε μοναχικά. Οι δύο τους είχαν συναντηθεί το 2003 όταν ο Zarco αγωνιζόταν με pocketbikes στην Ιταλία.
“Έγινε ο προπονητής μου, ο manager μου και ο μέντοράς μου” εξηγεί ο Zarco. Για να αποδείξει στους γονείς του ότι θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας οδηγός, ο Zarco έπρεπε να νικήσει το Red Bull Rookies Cup. “O Laurent ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να μου δείξει πώς να το κάνω.” Ο Zarco μετακόμισε στο σπίτι του Fellon και επί 5-6 χρόνια κοιμόταν στον καναπέ στο καθιστικό του.
Κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του Fellon, ο Zarco πέτυχε το στόχο του να νικήσει στο Rookies Cup. “O σκοπός είχε επιτευχθεί αλλά έπρεπε να περιμένω”. O Zarco πήγε να αγωνιστεί στην Ουγγαρία όπου έμαθε να οδηγεί δίπλα στον Gábor Talmácsi, παγκόσμιο πρωταθλητή στα 125 κ. εκ.
“Δεν είμαι σαν τους Ισπανούς που μεγάλωσαν σε σχολεία για οδηγούς και είναι στους αγώνες από πολύ μικρά παιδιά. Πέρασα τα στάδια πολύ πιο αργά, με πάθος, με θυσία και βήμα-βήμα. Έπρεπε να περιμένω πολύ καιρό αλλά η δύσκολη μέθοδος ήταν αποτελεσματική για μένα. Έγινα πολεμιστής με σύνεση και νοημοσύνη”.
Το 2009 ο Fellon έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να δώσει στο “παιδί” την δυνατότητα να αγωνιστεί και έτσι ο Zarco έκανε το ντεμπούτο το στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 125 κ. εκ.. Πέρασαν 2 αγωνιστικές σεζόν για να δει ο Johann πώς φαίνεται ο κόσμος από το ψηλότερο σκαλί του βάθρου, στη Motegi.
Έπειτα ήρθε η Moto2 και το 2015 η κορυφή: ένας παγκόσμιος τίτλος.
“Δύο χρόνια πριν, τερμάτισα 8ος στον πρώτο αγώνα της σεζόν αλλά αμέσως κατάλαβα ότι κάτι είχε αλλάξει. Ήμουν ο πιο γρήγορος οδηγός στην πίστα. Μου πήρε κάποιο καιρό να καταλάβω πώς πρέπει να γίνεις οδηγός και άνθρωπος: να είσαι γρήγορος, να είσαι δυνατός. Είναι καλύτερα να παίρνεις τον χρόνο που χριεάζεσαι, να μαθαίνεις αργά παρά να “καίγεσαι” και στο τέλος να πληγώνεσαι… και ακόμη είμαι στην αρχή.”
Σίγουρα ο Zarco είναι ένα άλλο είδος πρωταθλητή. Σε αυτόν τον κόσμο όπου οι περισσότεροι καλλιεργούν εμμονικά την εικόνα τους και ξοδεύουν περισσότερο χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ό,τι στην πίστα, ο Zarco είναι αυτό που λένε οι Ιταλοί antidivo (αυτός που εναντιώνεται στο σύστημα των διασημοτήτων). “Θεωρώ το Internet χάσιμο χρόνου, θέλω να μένω συγκεντρωμένος στον εαυτό μου. Το να είσαι δημοφιλής και να μιλάς με τους θαυμαστές σου είναι ωραίο αλλά προτιμώ να το κάνω σε προσωπικό επίπεδο: να μιλάω ειλικρινά μαζί τους”.
“Το να διαβάζω τι γράφεται για μένα (είτε αρνητικό είτε θετικό) τελικά με εκνευρίζει και διαταράσει το πνεύμα μου. Πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Το ξέρω ότι είναι μέρος της δουλειάς μου όλο αυτό αλλά έχω βάλει άλλους να ασχολούνται με το προφίλ μου στο Facebook.”
Όσο για το τηλέφωνό του, όπως λέει ο ίδιος “είχα ένα πολύ απλό τηλέφωνο και κάποια μέρα μου το έκλεψαν στην παραλία. Με πίεσαν να πάρω smartphone και τώρα πρέπει να το μάθω κι αυτό αλλά το κάνω αργά, όπως κάνω όλα τα πράγματα”.
Παρόλα αυτά ο Zarco φαίνεται να μαθαίνει την τέχνη του MotoGP πολύ γρήγορα. Στον πρώτο αγώνα στο Κατάρ ήταν μία έκπληξη, στο Austin η επιθετικότητά του ήταν εντυπωσιακή και η ωριμότητα που επέδειξε στην Jerez ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη.
Αν το πρώτο του βάθρο έρθει στο Le Mans θα είναι η τέλεια ιστορία. Στο Le Mans ο Zarco θα είναι κάτι σαν τοπικός ήρωας και αυτό είναι κάτι βέβαια που τον πιέζει. Αλλά όπως πάντα το αντιμετωπίζει ήρεμα. “Ο χρόνος δεν με φοβίζει, δεν αποτελεί εμμονή για μένα. Μπορώ να γίνω ο ταχύτερος αλλά μαλακά και ήρεμα”.
