του Peter Crutchley, BBC Knowledge & Learning
Ο αγώνας North West 200 είναι το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της Ιρλανδίας. Προσελκύει πάρα πολλούς θεατές και τα μεγαλύτερα ονόματα λαμβάνουν μέρος κάθε Μάιο. Για τον Ιρλανδό Michael Dunlop, η παρθενική του νίκη το 2008 θα έπρεπε να είναι μία στιγμή υπέρτατης ευχαρίστησης αφού είχε επιτύχει τον σκοπό του.
Αντίθετα όμως. Ο Michael είχε χάσει τον πατέρα του στον ίδιο αγώνα μόλις 36 ώρες πριν. Ο Michael είχε χάσει επίσης τον θείο του Joey Dunlop σε δυστύχημα το 2000 (πάλι σε αγώνα). Όταν ανέβηκε στο βάθρο όλοι οι θεατές και δημοσιογράφοι θαύμασαν το κουράγιο του και την ψυχική του δύναμη.
Εμμονή με τη νίκη
Ο Carl Fogarty, πρωταθλητής στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Superbike που αγωνίστηκε στο North West 200 το 1993 και επέστρεψε πρόσφατα για μία επίδειξη θεωρεί ότι η ψυχική δύναμη και το μυαλό είναι οι δύο πιο σημαντικοί παράγοντες για να βρίσκεσαι στην κορυφή του αθλήματος για πολύ καιρό.
“Είχα μία εμμονή με τη νίκη, δε με ένοιαζε καθόλου ο κίνδυνος” είπε χαρακτηριστικά σε μία συνέντευξή του στο BBC. “Ένιωθα πως ήμουν ο καλύτερος οδηγός όλων των εποχών”.
Ο Bill Cole, διεθνώς αναγνωρισμένος προπονητής οδηγών από την Καλιφόρνια έχει ασχοληθεί με περισσότερα από 75 διαφορετικά αθλήματα. Θεωρεί όμως ότι οι αγώνες στο δρόμο έχουν ιδιαίτερες ψυχικές απαιτήσεις.
“Ένας οδηγός αγώνων μοτοσυκλέτας είναι πιθανόν να τραυματιστεί, να ακρωτηριαστεί ακόμη και να χάσει τη ζωή του. Αυτή η επιθυμία του να φλερτάρεις με την κόψη του ξυραφιού είναι αυτή που διακρίνει τους οδηγούς αγώνων ταχύτητας”.
“Οι οδηγοί αγώνων ανήκουν σε μία άλλη ράτσα. Αγαπούν τις δραστηριότητες που έχουν άγχος γιατί εκκρίνουν ενδορφίνες και αδρεναλίνη” λέει ο Cole.
O Guy Martin που λαμβάνει μέρος φέτος στο North West 200 έχει μία φιλοσοφική στάση απέναντι στον κίνδυνο που έχει το άθλημα αυτό.
“Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ένα επικίνδυνο άθλημα και το έχουμε αποδεχτεί. Πολύ πιθανώς ο κίνδυνος να είναι και ο λόγος που το κάνω”.
Ο αθλητικός ψυχολόγος Craig Mahoney θεωρεί ότι κάποια χαρακτηριστικά που διακρίνουν έναν κορυφαίο αναβάτη είναι έμφυτα.
“Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα επέλεγαν αυτό το άθλημα εάν δεν είχε κίνδυνο”, λέει.
Οι οδηγοί αγώνων που φτάνουν σε ένα κορυφαίο επίπεδο είναι αυτοί που έχουν διαχωρίσει τον εαυτό τους από την πιθανότητα του θανάτου και αυτό γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους κορυφαίους οδηγούς.
Ο Mahoney πιστεύει ότι η ικανότητα του Michael Dunlop να μπορέσει να αγωνιστεί μετά τον πρόσφατο χαμό του πατέρα του έγινε γιατί κατά κάποιο τρόπο η τραγωδία αυτή λειτούργησε ως κίνητρο.
Γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Πολλοί κορυφαίοι οδηγοί προέρχονται από οικογένειες που έχουν σχέση με τους αγώνες. Ο Michael και ο William Dunlop είναι μέλη μίας “δυναστείας” στο χώρο των αγώνων μοτοσυκλέτας με τους Robert και Joey να είναι οι πιο διάσημοι.
“Το να οδηγείς επικίνδυνα είναι σίγουρα μέρος μιας εκ γενετής προσωπικότητας. Σε συνδυασμό με τη φύση όμως, το να φτάσεις σε κορυφαίο επίπεδο είναι κάτι που χρειάζεται και εκπαίδευση”, λέει ο Bill Cole.
Οι κίνδυνοι των αγώνων ταχύτητας
Η ίδια η μοτοσυκλετιστική κοινότητα θεωρεί τους αγώνες που διεξάγονται σε δημόσιους δρόμους ιδιαίτερα επικίνδυνους. Οι οδηγοί συμπεριφέρονται αλλιώς στους αγώνες που γίνονται μέσα στις ειδικά σχεδιασμένες πίστες σε σχέση με αυτούς που γίνονται έξω στο δρόμο. Το περιθώριο λάθους φυσικά δεν είναι το ίδιο. Παρά το ότι οι διοργανωτές έχουν πάρει πολλά μέτρα για την ασφάλεια των αγώνων, μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα δέντρα και τα φυσικά εμπόδια δεν μπορούν να μετακινηθούν κάνει τους αγώνες πολύ επικίνδυνους ειδικά όταν οι ταχύτητες ξεπερνούν τα 300 χιλιόμετρα την ώρα.
Ο οδηγός Michael Rutter παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση. “Όταν λαμβάνω μέρος σε αγώνες που γίνονται στο δρόμο οδηγώ πάντα με το 80% των δυνατοτήτων μου ενώ αντίθετα στις πίστες με το 100%.
Η στάση των οδηγών απέναντι στους αγώνες επηρεάζεται από το ότι μεγαλώνουν, ότι κάνουν οικογένειες και από το ότι έχουν ατυχήματα;
Ο βετεράνος οδηγός Steve Plater έχει συμβιβαστεί με τους τραυματισμούς. Τους θεωρεί αναπόσπαστο μέρος των αγώνων. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε 150 ατυχήματα άλλα ελαφρά και άλλα πιο σοβαρά.
“Θεωρώ ότι ένας οδηγός πιστεύει βαθιά ότι δεν πρόκεται να έχει ατύχημα. Πρέπει να συγκεντρωθείς και να κάνεις τον τέλειο αγώνα, τον τέλειο γύρο με το μυαλό σου να είναι συγκεντρωμένο 100%”.
Ο αθλητικός ψυχολόγος Craig Mahoney θεωρεί ότι κάποιοι οδηγοί γίνονται περισσότερο προσεκτικοί όσο μεγαλώνουν και σκέφτονται τις επιπτώσεις ενός ατυχήματος στον περίγυρό τους.
Ο Phillip McCallen, πολλές φορές νικητής στο North West 200, ήταν από τους πιο ατρόμητους οδηγούς. Τώρα εργάζεται ως εκπαιδευτής νέων οδηγών και δίνει οδηγίες ασφάλειας στα δοκιμαστικά τεστ που γίνονται στη διαδρομή του συγκεκριμένου αγώνα.
“Η γυναίκα μου και εγώ πιστεύαμε ότι δεν θα έπρεπε να κάνουμε οικογένεια πριν σταματήσω τους αγώνες και αυτό μάλλον σημαίνει ότι κάπου βαθιά μου είχα την επίγνωση ότι αυτό που κάνω ήταν επικίνδυνο”.
Οι δεισιδαιμονίες
Ενώ η ψυχική δύναμη και η πίστη στον εαυτό σου είναι αναμφισβήτητα τα κύρια συστατικά της νίκης, οι δεισιδαιμονίες παίζουν επίσης το ρόλο τους.
Ο Joey Dunlop πάντα φορούσε ένα κόκκινο μπλουζάκι και κίτρινο κράνος όταν αγωνιζόταν.
Ο Carl Fogarty επιμένει ότι είναι η “τύχη του Ιρλανδού” που τον βοήθησε να σπάσει τη γρουσουζιά το 1993. Πριν από το ’93 ο Fogarty είχε ένα σωρό από ατυχίες αλλά αυτό άλλαξε όταν φόρεσε κάτι πράσινο την μέρα του αγώνα.
“Φόρεσα ένα πράσινο γιλέκο, κέρδισα δύο αγώνες και έκανα ρεκόρ γύρου. Φορούσα αυτό το γιλέκο μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Το 2000 που είχα ένα ατύχημα στην Αυστραλία κατάλαβα ότι έπρεπε να το βγάλω. Τώρα κοσμεί τον τοίχο της κουζίνας μου”.
Ο Fogarty δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται από το πόσο δημοφιλής είναι ο αγώνας North West 200: Τηρεί όλες τις προϋποθέσεις, φανταστική ατμόσφαιρα, φιλικοί άνθρωποι και το πλήθος μέσα στο χώρο της δράσης. Όταν μαζεύεται όλος αυτός ο κόσμος και παρακολουθεί από απόσταση αγγίγματος τους οδηγούς να τρέχουν, οι αναβάτες έχουν ένα και μόνο σκοπό. Όπως λέει ο Phillip McCallen “ο σκοπός μου είναι να κερδίζω αγώνες. Δεν υπάρχει καλύτερο αίσθημα από αυτό”.
