Μια πραγματική ιστορία, από τον συνεργάτη μας, Δίτροχο Κουνέλι
Μια παλιά ινδιάνικη παροιμία ή ένας στίχος του μεγάλου αφροαμερικανού ποιητή Άλμπερτ Αινστάιν (δεν θυμάμαι ποιο από τα δύο) λέει “καλύτερα να είναι γεμάτο το γκαράζ σου παρά το τραπέζι σου”.
Εμένα ήταν γεμάτο μέχρι ένα πρωί του χειμώνα του 2017.
Πριν αδειάσει το γκαράζ είχε μέσα τα εξής:
2 μοτοσυκλέτες, η μία ΚΤΜ Duke πρόσφατα ανακαινισμένη και πάρα πολύ περιποιημένη, μια Honda CRF 450, 3 ποδηλατάρες (κάρμπον όχι αηδίες) και γύρω γύρω κράνη, στολές, αγωνιστικός εξοπλισμός, χαμός ό,τι καλούδια μπορείς να φανταστείς.
Το χειμωνιάτικο λοιπόν αυτό πρωινό που ο καλός θεούλης είχε προνοήσει να χαλάσει μια δυο μέρες πριν ο συναγερμός του γκαράζ και ταυτόχρονα να κοιμούνται όλοι τριγύρω σαν τα μοσχάρια, κατέβηκα να πάρω το ποδηλατάκι μου και από μακριά είδα το φονικό. ΤΟ ΓΚΑΡΑΖ ΑΔΕΙΟ. Δηλαδή όχι εντελώς άδειο, είχαν μείνει 2 κουτιά με εργαλεία, ένα χαλί, ένα σταντ, μία χαλασμένη ρόδα, μια αλυσίδα κλειδώματος μηχανής (χωρίς τη μηχανή), μία ομπρέλα θαλάσσης, ένα τραπεζάκι πικ νικ και μια λάμπα.
Οι αμέσως επόμενες αντιδράσεις ήταν οι εξής και ακριβώς με αυτή την σειρά:
-Κλωτσιές στους τοίχους και στα έπιπλα με ταυτόχρονο κατέβασμα καντηλιών.
-Τηλέφωνο στο 100 για να έρθουν για αποτυπώματα.
-Επίσκεψη στην αστυνομία για δήλωση κλοπής.
-Δημοσίευση στο facebook και σε ό,τι φόρουμ με μηχανάκια πατίνια και οτιδήποτε με ρόδες υπάρχει.
-Τηλέφωνο σε όλους τους φίλους για κλάψα.
-Χτύπημα σε όλα τα κουδούνια της γειτονιάς (ούτε στα κάλαντα τόσες επισκέψεις) μήπως είδαν ή άκουσαν κάτι. Εδώ να σημειώσουμε ότι κανείς,ποτέ σε καμιά γειτονιά ακόμη και φόνος να γίνεται με μπαζούκας δίπλα τους δεν σηκώνεται εκείνη την ώρα να δει τι είναι. Την άλλη μέρα όμως ξέρουν να λένε στα κανάλια ήταν καλό παιδί ο δολοφόνος δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα στη γειτονιά.
.
.
.
.
.
.
(αφήνω μερικές κενές σειρές για να ανεβαίνει η αγωνία σας αφού ακόμη το site δεν έχει διαφημίσεις)
Κεφάλαιο 1
ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
Οι ώρες περνούσαν και το γκαράζ εξακολουθούσε να είναι άδειο.
Εγώ πήγαινα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής κάθε ένα τέταρτο περίπου με άλλα ρούχα και ρώταγα μήπως βρήκατε κάτι; αλλά με καταλάβαιναν ότι ήμουν εγώ και μου έλεγαν ΣΑΣ ΕΙΠΑΜΕ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΤΕ ΘΑ ΣΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΑΝ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ.
Στην τελευταία επίσκεψη (όλες οι επισκέψεις φυσικά έγιναν την ίδια μέρα, τη μέρα της κλοπής) που πήγα και καλά για να ρωτήσω αν ξέχασα εκεί το μολύβι μου (δεν έχω μολύβι, από το δημοτικό μου τα είχαν σπάσει όλα οι συμμαθητές μου) και την ώρα που εξιστορούσα ακριβώς το ίδιο γεγονός με το ίδια σασπένς στη φωνή, την στιγμή που είχα φτάσει στη φράση ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΞΙΑΣ άκουσα μία φωνή από ένα γραφείο: “τι ποδήλατα; κάποιος μας πήρε τηλέφωνο ότι βρήκε 2 ποδήλατα στον κήπο του”. Για να μην μακρηγορούμε, μέσα στο επόμενο δίλεπτο είμαστε στο δρόμο εγώ η Αστυνομία ο Στρατός η Πυροσβεστική οι Πρόσκοποι και όσοι πρόλαβα να πάρω τηλέφωνο και κατευθυνόμαστε ντυμένοι κομάντο προς τον κήπο.
Ο κήπος παρεμπιπτόντως ήταν δύο κήπους δίπλα από τον δικό μας και με το που φτάνουμε εκεί, τι βλέπουμε; ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ!
Κρυμμένα πίσω από ένα δέντρο το καθένα.
Αν νομίζετε ότι η φάση “ποδήλατα” τελειώνει εδώ επειδή τα βρήκαμε είστε πολύ γελασμένοι.
Το γεγονός ότι βρέθηκαν τα ποδήλατα γύρω στα 50 μέτρα μακριά από τον τόπο κατοικίας τους μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι κλέφτες μέσα στην απληστία τους να πάρουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους κατέληξαν να πάρουν περισσότερα απ΄όσα μπορούσαν να κουβαλήσουν.
Και για να μην τους ρωτήσει κάποιος ρε παιδιά πού πάτε βραδιάτικα με τόσα πράγματα (να καβαλάς μια μηχανή και να σέρνεις και ένα ποδήλατο ας πούμε δεν είναι ό,τι πιο φυσικό σαν θέαμα να δικαιολογήσεις) είπαν ας αφήσουμε εδώ στον κήπο λίγα πραγματάκια και ερχόμαστε να τα πάρουμε άλλη ώρα. Σωστή σκέψη το έχω κάνει κι εγώ με ψώνια όταν δεν μπορώ να τα κουβαλήσω αφήνω λίγα στο Βασιλόπουλο και του λέω φέρτα εσύ.
Αυτή η παμπόνηρη σκέψη λοιπόν μας οδήγησε στην απόφαση να παραφυλάξουμε εκεί όλο το βράδυ και να περιμένουμε να δούμε ποιος θα έρθει να τα πάρει.
Και φυσικά ποιος θα το έκανε αυτό; ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΝΑΙ.
Έχετε καταλάβει ότι μιλάμε τώρα για αστυνομική ταινία από αυτές που πληρώνεις για να δεις με ποπ κορν αλλά εσείς την διαβάζετε δωρεάν έτσι;;;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φάση δεν είχε και πολύ αίσιο τέλος γιατί αποφάσισα κι εγώ με τους φίλους μου να ντυθούμε θάμνοι και να παραμονεύουμε από την άλλη πλευρά του κήπου, πράγμα το οποίο δεν ήξεραν οι μυστικοί πράκτορες και για να μην σας τα πολυλογώ είδαν τους θάμνους να κινούνται κάπως περίεργα και μας πέρασαν για τους κλέφτες, μας συνέλαβαν και έτσι χάλασε όλη η επιχείρηση. Ελπίζω όλη αυτή τη φάση να μην την παρακολουθούσαν από κάπου οι ίδιοι οι κλέφτες γιατί δεν είναι και πολύ προς τιμή μας.
Κεφάλαιο 2
Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΔΟΥΚΑΣ
Την επόμενη μέρα κάπου στο Μαρούσι, ένας κύριος κάνοντας τη βόλτα του είδε ένα περίεργο θέαμα. Μία μοτοσυκλέτα σκεπασμένη με κουκούλα αυτοκινήτου κάτω από το σπίτι του. Ανασηκώνοντας την κουκούλα είδε από κάτω κάτι πράσινο. Με μιας πέρασε από το μυαλό του το ποστ στο facebook που είχε πάρει 800 εκατομμύρια κοινοποιήσεις και μιλούσε για έναν πράσινο δούκα κλεμμένο (μπορεί και απλά να σκέφτηκε τι στο διάολο είναι αυτό τώρα αλλά εγώ θέλω να πιστεύω ότι έπιασε τόπο η καμπάνια μέσω facebook). Μέσα σε ένα τέταρτο είχε μαζευτεί εκεί σύσσωμη η ομάδα ΔΙΑΣ και μετά από λίγο φορτώναμε χαρούμενοι στο τρέηλερ τη μηχανούλα που οι ηλίθιοι κλέφτες την είχαν κοπανήσει άσχημα, μάλλον προσπαθώντας να περάσουν με άλμα από τα Μελίσσια στο Μαρούσι και είχαν γίνει οι ζάντες λίγο τετράγωνες.
Κεφάλαιο 3
Η ΑΣΠΡΟΚΟΚΚΙΝΗ Honda CRF
Οι μέρες περνούσαν και οι ελπίδες να βρούμε την CRF λιγόστευαν. Απ’ ό,τι μας είπαν οι γνώστες των κλοπών, αυτά τα μηχανάκια τα κάνουν μικρά μικρά ανταλλακτικά και τα πουλάνε ξεχωριστά αφού πετάξουν κάπου το πλαίσιο.
Φυσικά σε αυτή τη φάση δεν τολμάς να πεις κάτι γιατί κάτσε ρε φίλε έχεις βρει όλα τα άλλα και θες κι αυτό; Μην είσαι αχάριστος!
Ώσπου ένα απόγευμα (μπορεί να ήταν και βράδυ) στην Κυψέλη συνέβη το εξής:
Αστυνομικός ΔΙΑΣ κάνει νόημα σε έναν τύπο που περνάει σαν δαίμονας με μια μηχανή χωρίς πινακίδες, να σταματήσει. Αυτός δεν σταματάει (χαζός είναι να σταματήσει;) Και τι κάνει ο αστυνομικός; Τον ακολουθεί αλλά χωρίς να τον βλέπει ο χαζός. Πηγαίνει από παράλληλο δρόμο ακούγοντας τον ήχο της μηχανής. Κάποια στιγμή σταματάει ο θόρυβος και καταλαβαίνει πού περίπου σταμάτησε.
Την επόμενη μέρα μια ομάδα έρχεται, κάνει ντου σε ένα γκαράζ και βρίσκει πολλά μηχανάκια κλεμμένα μεταξύ των οποίων ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΠΟΙΟ!
Την δική μας, την αγαπημένη, την πανέμορφη ΑΣΠΡΟΚΟΚΚΙΝΗ CRF.
Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και είναι αφιερωμένη σε αυτούς που όταν έμαθαν για την κλοπή είπαν: ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΞΕΧΑΣΕ ΤΑ.
