Από τον Saarinen μέχρι τον Simoncelli και τον Dupasquier: είναι μεγάλη η λίστα της θλίψης

Η ιστορία των αγώνων μοτοσικλέτας είναι γεμάτη θανατηφόρα ατυχήματα. Επιχειρούμε μία αναδρομή στα δυστυχήματα ενός αθλήματος που εμπεριέχει τον κίνδυνο στην ίδια του την φύση.  

Όπως οι στρατιώτες

Πολλές φορές, ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν, η οδήγηση μοτοσυκλέτας αντιμετώπισε τέτοιες δραματικές καταστάσεις. Πάντα σε αυτές υπάρχει το στοιχείο του σοκ καθώς και ερωτήσεις που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος αυτού του φαντασμαγορικού σώου που πάντα υπήρξε η μοτοσυκλέτα. Όπως οι στρατιώτες στη μάχη, οι οδηγοί μοτοσυκλέτας από την μεταπολεμική εποχή μέχρι και τα 80’s, ρίσκαραν την ίδια τους τη ζωή σε κάθε πτώση που πολύ συχνά είχε μοιραία έκβαση. 

Σήμερα, το επίπεδο ασφάλειας της οδήγησης μοτοσυκλέτας είναι τελείως διαφορετικό. Αλλά η μοτοσυκλέτα εξακολουθεί να είναι ένα επικίνδυνο σπορ. 

Μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Dupasquier, κατηγορήθηκε ακόμα και η πίστα του Mugello όπως και το άθλημα γενικότερα. Έχει σκοτεινά σημεία αυτή η πίστα; Η αλήθεια είναι ότι σε αυτήν την πίστα έχουν γίνει πολύ σοβαρά δυστυχήματα, ακόμη και μοιραία, με πιο πρόσφατο αυτό του 59χρονου ερασιτέχνη οδηγού Stelvio Boaretto.

Η μαύρη λίστα που αφορά στην συγκεκριμένη πίστα ξεκίνησε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1976, όταν ο Otello Buscherini και ο Paolo Tordi έχασαν τη ζωή τους στις 16 Μαΐου. Την ίδια στιγμή όμως η πίστα του Mugello, είναι μία εξαιρετικά ασφαλής πίστα που δικαιωματικά βρίσκεται στην κορυφή των καλύτερων υποδομών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας, από κάθε άποψη. Είναι προφανές ότι, όσο υψηλότερες είναι οι ταχύτητες, τόσο μεγαλύτεροι είναι οι κίνδυνοι: στην πίστα αυτή η μέση ωριαία ταχύτητα του MotoGP βρίσκεται κατά μέσο όρο στα 180 km / h με τελικές ταχύτητες που ξεπερνούν τα 360! Φυσικά, πάντα υπάρχει χώρος για την βελτίωση της ασφάλειας αλλά χωρίς να παραμορφώνεται η ίδια η φύση ενός αθλήματος που βασίζεται στην ταχύτητα.

Τα πρόσφατα νούμερα 

Πράγματι τα τελευταία χρόνια, οι πτώσεις μπορεί να είναι πολλές αλλά χωρίς μοιραία έκβαση όπως παλιότερα. Ο Marc Marquez το 2017 είχε σχεδόν 30 πτώσεις, με έναν μέσο όρο περίπου 20 πτώσεις το χρόνο. Και οι άλλοι όμως οδηγοί δεν είναι μακριά από το νούμερο αυτό που έχει φτάσει ο Ισπανός Αρειανός κασκαντέρ. Οι περισσότερες πτώσεις παρατηρήθηκαν στην κατηγορία Moto3. Μόνο κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν του 2019 υπήρξαν 970 πτώσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, με 1077 το 2018, κρατώντας έναν μέσο όρο περίπου 1000 πτώσεων τον χρόνο. 

Η μακριά λίστα…

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το παρόν πρέπει να κοιτάξουμε τι συνέβη στο παρελθόν. Αφήνοντας στην άκρη τα αμέτρητα ατυχήματα και τους αναβάτες που πέθαναν σε αγώνες πριν από το 1949, το παγκόσμιο πρωτάθλημα από την πρώτη του σεζόν σημαδεύτηκε από μια μεγάλη λίστα αναβατών που είχαν ατυχήματα, ακόμα και μοιραία. Στα 69 χρόνια ιστορίας του, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχει πενθήσει πάνω από 150 οδηγούς κατά τη διάρκεια αγώνα.

Ο Άγγλος Ben Drinkwater (Norton) χάνει τη ζωή του στο αγγλικό ΤΤ στις 9 Ιουνίου 1949. 

Το 1951 (15 Ιουνίου Albi GP France) χάνουν τη ζωή τους οι Dario Ambrosini (Benelli), Gianni Leoni και  Sante Geminiani (15 Αυγούστου στο Ulster) της Guzzi, το 1952 (18 Μαϊου στο ελβετικό GP) ο Ercole Frigerio (Gilera), το1953 (12 Ιουνίου TT) ο Leslie Graham (MV Agusta), το 1954 (4 Ιουλίου, βελγικό GP Spa) ο Gordon Laing (Norton) και στις 11 Σεπτεμβρίου στη Monza, στο ιταλικό GP ο Rupert Hollaus (NSU).

Το 1957 (6 Ιουλίου, Spa) ο Roberto Colombo (MV Agusta), το 1959 (7 Σεπτεμβρίου στη Monza) ο Adolfo Covi (Norton); το 1960 (23 Ιουλίου γερμανικό GP στο Nurburgring) ο Bob Brown (Honda), το 1962 στο TT, ο Tom Phillis (Honda) και ο Bob Mc Intyre (Honda), το 1969 (12 Ιουλίου στο Sachsenring) ο Bill Ivy (Jawa), το 1970 (2 Μαϊου, στο GP Δυτικής Γερμανίας) ο Robin Fitton (Norton) και ο Santiago Herrero (στο ΤΤ, 10 Ιουνίου, Ossa το 1971 (4 Ιουλίου, Spa) ο Cristian Ravel (Kawasaki) και (8 Ιουλίου, Sachsenring) ο Gunter Bartusch (MZ), το 1972 (9 Ιουνίου, TT) ο Gilberto Parlotti (Morbidelli), το 1973 (20 Μαϊου, Monza) ο Renzo Pasolini (HD) και ο Jarno Saarinen (Yamaha). 

Το 1974 (8 Σεπτεμβρίου, Abbey) ο Billie Nelson (Yamaha), το 1976 (16 Μαϊου, Mugello, ιταλικό GP) ο Otello Buscherini και ο Paolo Tordi (Yamaha), το 1977 (3 Απριλίου, Imola, 200 Μίλια) ο Pat Evans (Yamaha), (1 Μαϊου, Salzburgring) ο Hans Stadelmann (Yamaha), (18 Ιουνίου, Ryeka) ο Giovanni Ziggiotto (Harley Davidson), το 1977 (19 Ιουνίου, Ryeka) ο Ulrich Graf (Kreidler), το 1980 (12 Αυγούστου, Silverstone) ο Patrick Pons (Yamaha) και ο Malcom White (Yamaha), το 1981 (31 Μαϊου, Ryeka) ο Michel Rougerie (Yamaha), (11 Ιουλίου, Imola) ο Sauro Pazzaglia (MBA), (30 Αυγούστου, Brno) ο Alain Beraud (Yamaha), το 1982 (15 Αυγούστου, Imatra) ο Jock Taylor (Yamaha), το 1983 (29 Μαρτίου, Le Mans) ο Iwao Ishikawa (Suzuki), (3 Απριλίου, Le Mans) ο Michel Frutschi (Honda), (12 Ιουνίου,Ryeka) ο Rolf Ruttimann (MBA), (31 Ιουλίου, TT) ο Normann Brown και ο Peter Huber (Suzuki), το 1984 (12 Ιουλίου, Spa) ο Kevin Wretton (Suzuki), το 1988 (21 Ιουλίου, Le Castellet) ο Alfred Heck (Lcr), το 1989 (29 Μαϊου, Hochenheim) ο Ivan Palazzese (Aprilia), το 1993 (1 Μαϊου, ισπανικό GP) ο Nobuyuki Wakai (Suzuki), το 1994 (12 Ιουνίου, γερμανικό GP) ο Simon Prior (Lcr), το 2003 (6 Απριλίου, ιαπωνικό GP) ο Daijiro Kato (Honda), το 2010 (5 Σεπτεμβρίου, Misano) ο Shoya Tomizawa (Suter), το 2011 (23 Οκτωβρίου μαλαισιανό GP) ο Marco Simoncelli.

Ασφάλεια: το αιώνιο θέμα 

Η ασφάλεια σαν θέμα υπάρχει πάντα στους αγώνες ακόμα και αν συχνά υποτιμάται ή αντιμετωπίζεται ανεπαρκώς. Αυτός ήταν πάντα ο “κόμπος” του αθλήματος που δεν είναι εύκολο να επιλυθεί μία για πάντα. Γιατί; Επειδή στους αγώνες οι πτώσεις είναι πάντα μέρος του “πακέτου” και ο κίνδυνος είναι πάντα ένα από τα συστατικά της γοητείας αυτού του αθλήματος. 

Απάντηση