του συνεργάτη μας Marvin 42
Φαντάσου έναν μοτοσικλετιστή που έχει φάει τα νιάτα του πάνω σε δυο ρόδες. Που η μηχανή είναι η φυσική προέκταση του κορμιού του. Που έχει μάθει να υπολογίζει όλες τις αποστάσεις με τις γκαζιές που θα χρειαστούν για να φτάσει ως εκεί. Που ζει και αναπνέει για την επόμενη δίκυκλη απόδραση. Αυτή την εικόνα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου τώρα, πάρε και κάνε τη χίλια κομμάτια. Ξέχνα οτιδήποτε σου τη θυμίζει και έχεις εμένα.
Έναν μάλλον μετρημένο και συντηρητικό οδηγό, που προτού ανέβει σε μοτοσικλέτα δεν ήξερε καλά-καλά ποδήλατο, και που, ακόμα και σήμερα, δέκα χρόνια μετά την πρώτη φορά που οδήγησε μηχανή, κάθε φορά που ανεβαίνει σε αυτή σκέφτεται ότι μπορεί να είναι και η τελευταία. Γιατί; Μα διότι, όσο μετρημένος και συντηρητικός κι αν είσαι εσύ, η τύχη (και η ζωή) σου δεν εξαρτάται ποτέ μόνο από εσένα. Κι αυτό δεν μου το έχει μάθει καν ο δρόμος. Ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής, συνεπώς και στον δρόμο. Υπάρχουν, όμως, και κάποια πράγματα που θα μπορούσα να τα μάθω μόνο οδηγώντας. Και το έκανα. Και έρχομαι σήμερα να μοιραστώ τις γνώσεις μου μαζί σου. Πρόσεξε, λοιπόν, τι πρέπει να προσέχεις όταν οδηγείς μηχανή:
(η σειρά είναι εντελώς τυχαία, όπως εντελώς τυχαία και χωρίς καμία απολύτως λογική είναι και όλα αυτά που σου συμβαίνουν στον δρόμο)
Τις λακκούβες
Οι λακκούβες είναι ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο των ελληνικών δρόμων, το οποίο σε θέλει πάντα σε εγρήγορση. Έτσι, πρέπει να έχεις διαρκώς το νου σου για αυτές, ακόμα και στα σημεία όπου δεν υπήρχαν χθες. Ή, μάλλον, ΕΙΔΙΚΑ στα σημεία όπου δεν υπήρχαν χθες, καθώς οι λακκούβες αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνουν: Εμφανίζονται ξαφνικά, εκεί που δεν τις έσπειρε κανείς. Και δεν αναφέρομαι στις λακκούβες που μπορεί να θεωρηθούν και κάπως ευχάριστες.
Εννοώ τις άλλες. Που έχουν βαθιά επιθυμία να σε στείλουν στον διάολο.
Τα λάδια
Με τόσο κόσμο που χάνει λάδια (μεταφορικά και κυριολεκτικά), το να κινδυνεύεις να φας τα μούτρα σου εξαιτίας αυτών, χαρακτηρίζεται μέχρι και λογικό.
Τι μπορείς να κάνεις για να τα αποφύγεις; Χμμμμ… Τίποτα. Όταν θα τα δεις θα είναι πια αργά, οπότε φρόντισε, τουλάχιστον, να είσαι διαρκώς προετοιμασμένος -τόσο ψυχολογικά όσο και ενδυματολογικά.
Ναι, καλά διάβασες. Όταν οδηγείς μηχανή, δεν πρέπει να αρκείσαι στο τι δείχνουν οι δικοί σου καθρέφτες. Πρέπει να είσαι σε θέση να καταλάβεις και τι βλέπουν από τους δικούς τους καθρέφτες οι οδηγοί που βρίσκονται μπροστά σου. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να απαντήσεις με σχετική βεβαιότητα στο ερώτημα «Με είδε τώρα ο καριόλης ή όχι;», κάθε φορά που βρίσκεσαι στο «νεκρό σημείο» του καθρέφτη κάποιου, σκέφτεσαι αν σε παίρνει να τον προσπεράσεις και πρέπει να προβλέψεις πώς θα κινηθεί αυτός.
Εδώ έχουμε μια ειδική περίπτωση, καθώς τα φλας ανήκουν μεν στα πράγματα που πρέπει να προσέχεις, αλλά, ταυτόχρονα, ανήκουν στα πράγματα που πρέπει να μάθεις και να αγνοείς. Εξηγούμαι: Τα φλας είναι καλά και άγια όταν χρησιμοποιούνται σωστά. Ωστόσο, όταν βλέπεις ένα φλας να αναβοσβήνει δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να ξέρεις αν χρησιμοποιείται σωστά. Μπορεί ο τύπος να το έβγαλε κατά λάθος, μπορεί να μπερδεύει το αριστερά με το δεξιά και να θέλει να πάει από την άλλη, μπορεί να το έχει ξεχάσει από δυο χιλιόμετρα πριν που άλλαξε ρεύμα κυκλοφορίας. Αντίστοιχα, το να μην δεις κανένα φλας, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι ο οδηγός δεν προτίθεται να στρίψει/αλλάξει λωρίδα. Μπορεί να σημαίνει ότι είναι μαλάκας -είδος που κυκλοφορεί ευρέως στους ελληνικούς δρόμους- ή απλώς να αγνοεί την ύπαρξή του.
Τι μπορείς να κάνεις; Τον σταυρό σου, αν πιστεύεις σε κάτι ανώτερο, και να προσπαθείς να τσεκάρεις τις ρόδες του προπορευόμενου οχήματος ή το βλέμμα του οδηγού του, μπας και καταφέρεις έτσι να μαντέψεις την πορεία που θα ακολουθήσει, είτε πιστεύεις σε κάτι ανώτερο είτε όχι. Α! Εφόσον ούτως ή άλλως δεν θα σε βοηθήσουν σε τίποτα, μπορείς ωραιότατα να ξεχάσεις έστω και την ύπαρξη των φλας (των άλλων).
Κακά, τα ψέματα. Οι δικυκλιστές που οδηγούν λες και δεν τους ενοχλεί καθόλου να τρακάρουν/γκρεμοτσακιστούν, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα δικυκλιστή χωρίς δάχτυλα. Θα τους βρεις κολλημένους πίσω σου -ενώ εσύ με τη σειρά σου είσαι κολλημένος στην κίνηση- να σου μαρσάρουν διακριτικά, να σου κορνάρουν ή ακόμα και να σου μιλάνε, λες και εσύ μπορείς να πετάξεις για να τους αδειάσεις τον δρόμο. Θα τους βρεις, επίσης, να σε προσπερνούν ο ρ ι α κ ά από δεξιά, ενώ εσύ τους έχεις κάνει χώρο για να σε προσπεράσουν από αριστερά. Θα τους βρεις να πηγαίνουν «με τα όσα», σαν να τρέχουν για να σώσουν τον κόσμο από πυρηνικό όλεθρο. Βέβαια, τους ίδιους ακριβώς θα τους ξαναβρείς στο επόμενο φανάρι, γιατί όσο γρήγορα κι αν πηγαίνουν, σε συνθήκες πόλης το πολύ-πολύ να κερδίζουν κάτι σαν 3,7 δευτερόλεπτα. Θα τους βρεις μέχρι και να κάνουν πάγκο οδηγώντας, ξέρω ’γω.
Και εφόσον τους βρίσκεις συνέχεια, θα ήταν εύκολο να τους πιάσεις και να τους εξηγήσεις το πόσο ηλίθιο είναι αυτό που κάνουν. Αλλά θα καταλάβουν πιστεύεις;
Αν δεν έχεις κατεβασμένο κράνος (το ότι θα φοράς το θεωρώ αυτονόητο) ή αν δεν φοράς ειδικά γυαλιά, πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να οδηγήσεις με κλειστά μάτια, διότι παραμονεύουν απειράριθμα χαλικάκια, σκουπιδάκια, φυλλαράκια, ζουζουνάκια, λοιπά σκατολοϊδάκια, έτοιμα να σου βγάλουν όχι το όνομα, αλλά το μάτι.
Τα οποία ρεμβάζουν κατά εκατοντάδες στα καλώδια πάνω από το κεφάλι σου. Το τι μπορεί να συμβεί ενώ εσύ περνάς κάτω από τον κώλο τους είναι προφανές, σωστά;
Μπορεί να διαβάζεται αλλόκοτο. Τι μπορεί να σου κάνει ένα παρκαρισμένο αμάξι;Όχι πολλά, είναι γεγονός. Ο παπάρας που το πάρκαρε, ωστόσο, όλο και κάτι μπορεί να σου κάνει, αν τύχει να περνάς από δίπλα του τη λάθος στιγμή, ιδίως αν βρίσκεσαι σε κάποιο ιδιαίτερα στενό στενό.
Αυτά που δεν βλέπεις…
…αλλά μπορεί να είναι εκεί. Βλέπεις, οι μαντικές ικανότητες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες σε έναν αναβάτη. Έτσι, π.χ., κάθε φορά που περνάς δίπλα από σταματημένο λεωφορείο, φορτηγό ή άλλο μεγάλο όχημα, πρέπει να μπορείς να προβλέψεις αν από πίσω του κρύβεται κάποιος πεζός που βαρέθηκε να περπατήσει τα δέκα μέτρα ως τη διάβαση και αποφάσισε πάνω στην τρέλα να τη δει urban adventurer.
Ένας από τους παράπλευρους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο δικυκλιστής, είναι η υιοθέτηση αφοριστικών αντιλήψεων. Σύμφωνοι, είναι πολύ εύκολο να δεις στο βάθος του δρόμου ένα αυτοκίνητο να κινείται αργά και ατσούμπαλα και να εικάσεις ότι οδηγεί γυναίκα. Και είναι πολύ πιθανό να διαπιστώσεις ότι όντως είναι γυναίκα. Αλλά δεν είναι όμορφο να της πεις με υφάκι να τραβήξει να πλύνει κάνα πιάτο, ενώ την προσπερνάς. Όπως δεν είναι ωραίο και το να ισχυρίζεσαι ότι η εξελικτική πορεία των γυναικών ως προς την αντίληψη των μεγεθών και των αποστάσεων σταμάτησε στο να μπορούν να υπολογίσουν πόσο περίπου είναι οι είκοσι πόντοι, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπολογίσουν τον όγκο που καταλαμβάνει το όχημά τους ή/και το από πού χωράνε να περάσουν και από πού όχι ή/και το πόση απόσταση πρέπει να κρατήσουν από οτιδήποτε.
Και, ασφαλώς, δεν είναι ωραίο να υπογράφεις avaaz για το να αφαιρείται υποχρεωτικά το δίπλωμα από κάθε οδηγό, όταν φτάνει στην ηλικία που τα ανακλαστικά δεν λειτουργούν όπως παλιά (δηλαδή, πάνω από τα 65-70 για τους άντρες και πάνω από τα 18 για τις γυναίκες).
Είναι ισοπεδωτικό, γαμώτο, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν είναι όλοι οι κακοί οδηγοί γυναίκες. Ούτε όλες οι γυναίκες κακοί οδηγοί. Αλλά έχει πλάκα, το παραδέχομαι.
…που μπορεί να πάνε λάθος, αλλά δεν κολλάνε σε τίποτα από τα παραπάνω, ακριβώς γιατί κάθε διαδρομή είναι απολύτως απρόβλεπτη. Κάποτε ο περίφημος μπασκετμπολίστας Ουόλτερ Μπέρι είχε δηλώσει πως, κάθε φορά που ξεκινάει μια επίθεση, νιώθει σαν να εκτελεί μια χορογραφία, τα βήματα της οποίας δεν υπάρχουν. Πρέπει να τα επινοήσει ο ίδιος, καθώς τα κάνει. Έτσι ακριβώς (πρέπει να) σκέφτεται και ο αναβάτης μοτοσικλέτας. Μια διαδρομή δεν είναι όμοια με καμία προηγούμενή της, ακόμα κι αν την κάνεις κάθε μέρα, για όλη σου τη ζωή. Κι εσύ, κάθε γαμημένη φορά, είσαι υποχρεωμένος να υπολογίζεις τα πάντα. Πρέπει να σκέφτεσαι όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τον μπροστινό σου και για τον μπροστινό του μπροστινού σου και για τον πισινό σου και για τους διπλανούς σου και για τους πεζούς και για τα αδέσποτα και για όλους. Καλά χιλιόμετρα.
Το πιο σκληρό από όλα
Το γεγονός πως όπου κι αν βρίσκεσαι, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο κι αν οφείλεις να βρίσκεσαι σε συνθήκες μόνιμης εγρήγορσης, είσαι γενετικά προγραμματισμένος να σταματήσεις να σκέφτεσαι οτιδήποτε, προκειμένου να τσεκάρεις κάθε ενδιαφέροντα κώλο με τον οποίο διασταυρώνεσαι.
Και θα αναρωτηθείς, πολύ λογικά:
“Αξίζει τον κόπο να ρισκάρω τη ζωή μου για κάτι τέτοιο;”.
“Τι εννοείς;;; Ασφαλώς. Οπωσδήποτε. Πρρρρροφανώς. Έλα Παναγία μου!”.
