Του Michael Scott από το cyclenews.com
Γενικά απεχθάνομαι τις συγκρίσεις, αλλά ας κάνουμε μερικές.
Η Formula1 είναι ένα άθλημα αρρωστημένα θολό, υπερτιμημένο, απρόσωπο και άσχετο. Ενα πανάκριβο υπερθέαμα χωρίς να συμβαίνει κάτι σημαντικό.
Για να το κάνω χειρότερο, ένα όλο και πιο αδιαπέραστο σύνολο κανόνων που περιλαμβάνουν την αποθήκευση ή την δαπάνη της ενέργειας, έχει ως αποτέλεσμα σε μια δεδομένη στιγμή να μην μπορεί να συγκριθεί το ένα όχημα με το άλλο. Αυτή η διαχείριση ενέργειας σημαίνει ότι η τακτική του αγώνα αποφασίζεται όχι από τον οδηγό αλλά στα pits και επικοινωνείται ασύρματα. Το άθλημα αξίζει να περάσει στην αφάνεια!
Από την άλλη πλευρά έχουμε την αντίθεση του MotoGP.
Είναι συναρπαστικό, γεμάτο ποικιλία και ενθουσιασμό, και ξεχειλίζει από το ανθρώπινο στοιχείο. Ένα γνήσιο άθλημα, που του αξίζει όχι μόνο να γίνει ολυμπιακό αλλά και να αντικαταστήσει την F1 ως το πιο προβεβλημενο διεθνές τηλεοπτικό άθλημα.
Εντάξει, υπερβάλλω. Αλλά λίγο! Μετά από την σεζόν του 2016 με το ρεκόρ σε διαφορετικούς νικητές και τρεις εξαιρετικούς αγώνες στο ξεκίνημα του 2017 πριν ακόμα ξεκινήσουν οι ευρωπαϊκοί αγώνες, το ΜotoGP αξίζει να πάρει όλα τα συγχαρητήρια. Ενώ το πιο πρόσφατο Grand Prix της F1 στη Ρωσία πρέπει να έχει την κριτική που του αξίζει.
Όπως αναφέρει η ρεπόρτερ των London Times, Rebeca Clancy: “…. ο αγώνας δεν θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο πιο συναρπαστικός αγώνας….. η έλλειψη συναγωνισμού θα αφήσει στην Liberty κάτι να σκέφτεται για το πώς θα προσελκύσει θεατές”
Ε και λοιπόν; Αυτό το ξέρουμε ήδη. Γιατί πρέπει να μας νοιάζει η F1;
Προσωπικά με νοιάζει γιατί μεγάλωσα παρακολουθώντας και τα δύο. Ασχολήθηκα περισσότερο με τις μοτοσυκλέτες γιατί προτιμώ την ατμόσφαιρα του αθλήματος και τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό.
Όμως μεγαλύτερη σημασία έχει το εξής: Υπάρχουν σημάδια σε όλο αυτό που πρέπει να τα προσέξει το MotoGP; Γιατί τίποτε δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Και πέρα από αυτό, πολύ συχνά έχουμε την περίπτωση οι αγώνες μηχανοκίνητων να είναι εγγενώς βαρετοί προσφέροντας ένταση αντί για δράση.
Βέβαια, η ένταση περισσότερο και όχι ο ενθουσιασμός δεν εμπόδισαν ποτέ την δημοτικότητα του ποδόσφαιρου, αλλά εδώ μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική δυναμική. Τουλάχιστον είναι προσωποκεντρικό άθλημα: οι συμμετέχοντες έχουν πόδια χέρια και αισθήματα. Μερικές φορές ειλικρινή.
Το MotoGP είναι προσωποκεντρικό με την ίδια έννοια. Οι οδηγοί φαίνονται φυσιολογικοί άνθρωποι σε αντίθεση με τους οδηγούς της F1 που όταν βγάζουν το κράνος τους (σπάνια) είναι όλοι μουτρωμένοι εκτός από τον νικητή του αγώνα.
Είναι σημαντικό ομώς να δούμε πώς ήταν τα πράγματα στο MotoGP πριν κάνει την εμφάνισή του ο μεγάλος σόουμαν Rossi και φέρει κόσμο και τεράστιο τηλεοτπικό κοινό στους αγώνες.
Την εποχή του Doohan, οι οδηγοί ήταν το ίδιο σκυθρωποί με τους οδηγούς της F1.
To θέαμα του Mick με την Honda να ταπεινώνει τους πάντες μπορεί να ήταν εντυπωσιακό αλλά δεν ήταν ούτε διασκεδαστικό ούτε εποικοδομητικό.
Αντίθετα με την F1 το MotoGP κατάφερε να κάνει πιο προσιτούς τους αγώνες, απλουστεύοντας την τεχνολογία και όχι κάνοντάς την πιο περίπλοκη.
Με αυτόν τον τρόπο ο σύγχρονος χάρτης των αγώνων επανασχεδιάστηκε. Ίσως έγινε εις βάρος της τεχνολογίας αλλά μέχρι τώρα φαίνεται να έχει καλά αποτελέσματα.
Σε ένα μικρότερο βαθμό, ο δημόσιος “σωστός” λόγος που επιβάλλουν οι δημόσιες σχέσεις δεν έχει ακόμη κυριαρχήσει. Πάλι εξαιτίας του φαινομένου Rossi, οι οδηγοί δεν έχουν γίνει φερέφωνα των χορηγών τους.
Ας είμαστε όμως επιφυλακτικοί. Η επιτυχία του MotoGP δεν ήταν αποτέλεσμα της αναζήτησης του αθλητικού ιδεώδους αλλά ενός επιτυχημένου επιχειρηματικού μοντέλου. Τα πάντα είναι θέμα κέρδους. Και εκεί ακριβώς έχασε την μπάλα η F1.
