του Mat Oxley
Ο Nicky Hayden δεν ήταν ο συνηθισμένος σταρ του MotoGP. Από την ώρα που πάτησε στο paddock της Suzuka την άνοιξη του 2003 μέχρι την ώρα που έφυγε, το Νοέμβριο του 2015, ήταν ένας αδιάκοπα ευγενικός, ταπεινός και γοητευτικός άνθρωπος.
Δεν ήταν αυτό που λέμε το κυρίαρχο αρσενικό τουλάχιστον απ’ αυτό που έβλεπες απ’ έξω. Η ψυχή που έβαζε όμως στον αγώνα ήταν το κάτι άλλο.
Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά οι συνεντεύξεις που έδινε ήταν πραγματικά τραυματικές. Μπορούσε να κάθεται εκεί και να εξηγεί γιατί τα πράγματα είχαν πάει άσχημα μέχρι που τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Η συναισθηματική του ανάμειξη σε όλο αυτό ήταν κάτι φοβερό. Οι άλλοι οδηγοί δεν το κάνουν αυτό. Συνήθως δυσανασχετούν, θυμώνουν ή κατηγορούν τους ανθρώπους γύρω τους για τα προβλήματά τους. Ο Nicky δεν το έκανε ποτέ αυτό.
Έδωσε το είναι του στις μοτοσυκλέτες από μικρός. Όπως όλοι οι αγωνιζόμενοι παρασυρόταν από τη χαρά της τρομερής ταχύτητας. Οι αγώνες ήταν το παν γι’ αυτόν σε τέτοιο σημείο που δεν ήξερε πού πρέπει να σταματήσει.
Στις δοκιμές -μια διαδικασία που οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι αντιμετωπίζουν ως αναγκαίο κακό- επέστρεφε τελευταίος στο γκαράζ. Πριν από κάποια χρόνια και ενώ ο δημοσιογράφος Matt Birt ήταν μετά από πολλές ώρες δουλειάς ακόμη στο γραφείο του και έγραφε ακόμη ένα ρεπορτάζ, ο Valentino Rossi τον πλησίασε και του είπε: “Matt είσαι ο Nicky Hayden του press room!” Ήταν ακούραστος.
Το 2008, στην Ινδιανάπολη, όταν έκανε την εμφάνισή του ο Τυφώνας Ike, στο MotoGP βγήκε κόκκινη σημαία μετά από 20 γύρους αγώνα. Χωρίς αμφιβολία ο αγώνας έπρεπε να σταματήσει. Τα φαινόμενα ήταν πραγματικά βιβλικά. Όταν βγήκε η κόκκινη σημαία, ο Nicky ήταν δεύτερος, πίσω από το Rossi και μπροστά από τον Lorenzo. H δεύτερη θέση στο βάθρο ήταν μεγάλη υπόθεση για το παιδί από το Kentucky καθώς η πατρίδα του ήταν μόλις 3 ώρες μακριά από την πίστα.
΄Ετρεξα στο γκαράζ της Repsol Honda να τον συγχαρώ. Δεν ήταν όμως σε διάθεση εορταστική. Καθόταν στην καρέκλα του, έβγαζε τις βρεγμένες μπότες και τα γάντια του και φορούσε καινούργια, στεγνά. Μου είπε ότι ήταν έτοιμος να μπει πάλι στην πίστα αν ο καιρός υποχωρούσε, για να ρισκάρει τα πάντα προκειμένου να πάρει τη νίκη. Κοίταξα έξω και είδα ιπτάμενα αντικείμενα να πετάνε έξω από το γκαράζ από τον αέρα. Ήταν από τις στιγμές που συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από εμάς.
Ποιος ξέρει γιατί ο Hayden είχε τέτοια καρδιά Πιο πιθανό λόγω της οικογένειάς του. Η οικογενειακή του κατάσταση ήταν μοναδική: μία οικογένεια με επτά μέληόλα εκ των οποίων αγωνίζονταν με μοτοσυκλέτες. Ο μπαμπάς του Earl, η μαμά του Rose, τα αγόρια Tommy και Roger-Lee και οι αδελφές του Jenny και Kathleen. Η Rose γνώριζε ότι όλα τα παιδιά της ήταν ξεχωριστά.
Ο Τommy και ο Roger-Lee είχαν σημαντικές διακρίσεις στις ΗΠΑ αλλά ο Nicky ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστός.
“Ο Νicky ήταν αυτός που τέντωνε λίγο παραπάνω το λαιμό του” είπε πριν από κάποια χρόνια. “Από παιδάκι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να τρώει, να κοιμάται και να ‘αναπνέει’ μοτοσυκλέτες. “Ο Τommy και ο Roger-Lee έχουν κάνει σπουδαία πράγματα αλλά ο Nicky είναι ο τελευταίος που τα παρατάει. Μετά από ένα σαββατοκύριακο οδήγησης, το μόνο που θέλει είναι να ξανα-οδηγήσει τη μοτοσυκλέτα του. Κάποιοι οδηγοί λένε ‘ας ξεκουραστώ για μια δυο μέρες’. Όχι ο Nicky”.
Στην πραγματικότητα για τον Nicky υπήρχε ένα πιο σημαντικό πράγμα από τις μοτοσυκλέτες και αυτό ήταν η οικογένειά του. Μετά το ατύχημα που είχε με το ποδήλατο, η αδερφή του Kathleen έδωσε στη δημοσιότητα ένα σημείωμα που της είχε στείλει ο αδερφός της όταν είχε εξασφαλίσει τον παγκόσμιο τίτλο το 2006 στη Valencia. H Kathleen ήταν η μοναδική από την οικογένεια που δεν ήταν παρούσα εκείνη τη μεγάλη μέρα γιατί οι υποχρεώσεις της στο κολλέγιο δεν της το επέτρεπαν.
Το σημείωμα συνοδευόταν από μία φωτογραφία του Nicky στο parc ferme της Valencia με τον ίδιον να τηλεφωνεί στην Kathleen. “Εδώ είμαι εγώ που τηλεφωνώ στο σπίτι στη μικρή μου αδερφή”, έγραφε. “Για να της πω ότι είμαι ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Και για μένα το ίδιο είσαι και εσύ!”
Ο Hayden πάντα ήξερε ότι οι δύο τροχοί ήταν επικίνδυνοι. Είχε χάσει φίλους από αυτό. Όταν τελείωσε η καριέρα του στο MotoGP, το 2015, θα μπορούσε να έχει επιστρέψει στο Kentucky ασφαλής στην ιδέα ότι θα βρίσκεται για πάντα στο πάνθεον των πρωταθλητών της κορυφαίας κατηγορίας. Αλλά δεν το έκανε και προτίμησε να συνεχίσει τους αγώνες, αυτή τη φορά στα Superbikes με την ίδια μνημειώδη αφοσίωση.
Ο Hayden ήταν πραγματικά ένας ξεχωριστός οδηγός. Ευγενής εκτός της μοτοσυκλέτας και θηρίο επάνω σε αυτήν. Αγωνιζόταν πάντα σκληρά αλλά και πάντα δίκαια.
“Δεν ξέρω κανέναν στο paddock που να μην είναι φίλος του”, είπε ο Cal Crutchlow. Αυτό έκανε τον Nicky πραγματικά μοναδικό: ήταν ένας αυθεντικά γλυκός άνθρωπος από το εξωτερικό του έως το εσωτερικό του, που μπορούσε να νικά τους καλύτερους και να εξακολουθούν να είναι φίλοι.
Ride in Peace, Nicky
