Την περασμένη Κυριακή η Ana Carrasco κέρδισε έναν αγώνα ακριβώς 9 μήνες μετά από τον σοβαρό τραυματισμό της. Αυτή η γυναίκα έχει να διηγηθεί μια αισιόδοξη ιστορία, αντίθετα με κάποια άλλη που πριν χρόνια προσπάθησε μάταια να μπει στους αγώνες μοτοσυκλέτας.
Συντάκτης: Mat Oxley
Το όνομα της Ana Carrasco μπήκε δικαιωματικά στην λίστα των υπερανθρώπων, όπως του Mick Doohan, του Robert Dunlop και του Ian Hutchinson, αυτών δηλαδή που ξεπέρασαν τα πιο δύσκολα εμπόδια προκειμένου να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούσαν.
Το 2018 η Carrasco κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα στα Supersport 300. Τον περασμένο Σεπτέμβριο όμως τραυματίστηκε πολύ σοβαρά στα δοκιμαστικά στην πίστα Estoril με το Kawasaki Ninja 400 της. Έσπασε δύο σπονδύλους αλλά ήταν πολύ τυχερή γιατί για κάποια χιλιοστά γλίτωσε η σπονδυλική στήλη της.
Για προφανείς λόγους, οι τραυματισμοί στην σπονδυλική στήλη προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία στους μοτοσυκλετιστές, αλλά η Carrasco, το πρώτο πράγμα που ρώτησε μετά τον τραυματισμό της ήταν: “πότε θα μπορέσω να ξανα-οδηγήσω μοτοσυκλέτα”;
Οι μπάρες τιτανίου και οι βίδες αφαιρέθηκαν τον Ιανουάριο και στις τρύπες που έμειναν έβαλαν μόσχευμα οστών για να επιταχύνουν την επούλωσή τους. Τον Φεβρουάριο ξεκίνησε τα δοκιμαστικά και στον πρώτο γύρο της Aragon τερμάτισε πέμπτη, τρία δέκατα πίσω από τον νικητή Tom Booth-Amos.
Την Κυριακή η Carrasco κέρδισε τον δεύτερο αγώνα SSP300 στο Misano, μετά από πτώση που είχε ο Booth-Amos στην τελευταία στροφή.
Το γεγονός ότι η Carrasco είναι γυναίκα μπορεί να παίζει ρόλο για κάποιους και για κάποιους άλλους όχι, το σίγουρο πάντως είναι ότι η 24χρονη από την Murcia έχει ανοίξει τον δρόμο για τις γυναίκες οδηγούς.
Το ντεμπούτο της Carrasco σε grand prix έγινε στο Qatar το 2013, στην κατηγορία Moto3. Αφού άλλαξε κατηγορία και πήγε στα SSP300, έγινε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε στο Portimao το 2017 ενώ την επόμενη χρονιά στην Imola ηγήθηκε του πρωταθλήματος.
Είκοσι εννέα χρόνια νωρίτερα, η Finn Taru Rinne ήταν η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε σε έναν αγώνα παγκόσμιου πρωταθλήματος στο Hockenheim, το 1989 στα 125 κ.εκ.. Τερμάτισε έβδομη ενώ λίγα χρόνια αργότερα, η Tomoko Igata ακολούθησε τα ίχνη της, κερδίζοντας περισσότερους από 125 βαθμούς και το 2001 η Katia Poensgen έγινε η πρώτη γυναίκα που πήρε βαθμούς σε grand prix των 250 κ.εκ..
Beryl Swain
Πολλές ακόμα γυναίκες έκαναν σπουδαία πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά εμείς θα εστιάσουμε στην Λονδρέζα Beryl Swain, που, στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έδωσε μία άνιση μάχη με τον σεξισμό για χάρη του αθλήματος που αγαπούσε.
Η Beryl Swain αγωνιζόταν στην κατηγορία των 50 κ.εκ. η οποία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής την εποχή εκείνη. Τερμάτιζε στην πρώτη δεκάδα πολύ συχνά παρά το γεγονός ότι πολύ συχνά την έβαζαν να ξεκινήσει τελευταία γιατί δεν ήταν …άντρας.
Το 1962 η FIM δημιούργησε το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η Beryl Swain άρπαξε την ευκαιρία και μπήκε στο βρετανικό γύρο του πρωταθλήματος, στο Isle of Man TT. Τότε η ACU έβαλε έναν καινούργιο κανονισμό ελάχιστου βάρους αναβάτη, τα 60 κιλά. “Για λόγους ασφαλείας”, όπως είπαν. Η Swain ζύγιζε 50 κιλά (ένα μόλις λιγότερο από τον Dani Pedrosa) και ξεκίνησε αμέσως δίαιτα πάχυνσης, με γλυκά, πατάτες, ψωμί και κέηκς.
Δεν ήταν μόνο η ACU όμως που έπρεπε να αντιμετωπίσει αλλά και ο βρετανικός Τύπος.
“Προσωπικά είμαι τρομερά αντίθετος στην ιδέα γυναίκες να συμμετέχουν σε αγώνες”, έγραφε ο Charlie Rouse, εκδότης του εβδομαδιαίου Motor Cycle News. “Δεν έχω τίποτα εναντίον τους, αντίθετα πιστεύω ότι είναι όμορφες αλλά καλύτερα ας αρκεστούν σε αυτό. Η μοτοσυκλέτα είναι επικίνδυνο άθλημα και, ειλικρινά, η παρουσία τους το κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο”.
Όταν έφτασε η Swain στο Isle of Man, τον Μάιο του 1961, ζύγιζε σχεδόν 60 κιλά. Η ACU της επέτρεψε να καλύψει την διαφορά με μία ζώνη.
Τον αγώνα κέρδισε ο Ernst Degner με την RM62 του. Η Swain τερμάτισε 22η με το πολύ αργό της Itom.
Το αποτέλεσμα της έδωσε θάρρος να σχεδιάσει μία καμπάνια για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1963 στο οποίο θα συμμετείχε με μία καινούργια Honda 50 κ.εκ. την CR110.
“Σιγά σιγά και σίγουρα οι γυναίκες δυναμώνουν σε ένα καθαρά ανδρικό τομέα -πρακτικά κανένα άθλημα δεν είναι ιερό” έγραφε το Bρετανικό Pathé, το οποίο κινηματογραφούσε την Swain να ψωνίζει και να προπονείται στο Brands Hatch.
Αυτή τη φορά επενέβη η ίδια η αθλητική διοργάνωση. Η FIM δεν είχε ποτέ έως τότε αποκλείσει γυναίκες από παγκόσμια αθλητικά γεγονότα, απλά γιατί δεν είχε υπολογίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τα σχέδια της Swain ανάγκασαν τους σωβινιστές άντρες-μέλη της FIM να πάρουν αμέσως μέτρα. Τον Οκτώβριο του 1962 ανακοίνωσαν ότι οι γυναίκες αποκλείονται από όλους τους παγκόσμιους αγώνες μοτοσυκλέτας. Η Swain έκανε έφεση αλλά η FIM της απαγόρευσε να παραστεί αυτοπροσώπως και έτσι έγραψε ένα γράμμα 2000 λέξεων στο οποίο υποστήριξε με ευγλωττία και γενναιότητα τις θέσεις της: “Δεν υπήρξε ποτέ θανατηφόρο ατύχημα με εμπλοκή γυναίκας οδηγού”, έγραφε. “Δύο γυναίκες έχουν σκοτωθεί με υπαιτιότητα ανδρών καθώς ήταν συνοδηγοί σε μοτοσυκλέτα με καλάθι. Είναι καθαρά μία προκατάληψη κρυμμένη καλά κάτω από μία πρόφαση ασφάλειας”
Φυσικά δεν άλλαξε κάτι.
“Κανείς δεν θέλει να φαντάζεται μία τόσο γοητευτική γυναίκα να τραυματίζεται σε έναν αγώνα”, έγραψε ένας αξιωματούχος στην επιστολή απόρριψης της ένστασής της.
Η Swain δεν είχε καμία ελπίδα πια. Έπρεπε να τα παρατήσει. “Αυτή η πολυλογού σύζυγος είναι θεότρελλη”, έγραφε η Daily Mirror στο ίδιο ύφος των προηγούμενων.
Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ από τότε. Γυναίκες οδηγοί συμμετέχουν πια σε πολλούς αγώνες αλλά πάντα κάτω από την απειλή του σεξισμού.
Λίγο νωρίτερα, στις αρχές του χρόνου η Sharni Pinfold, οδηγός στις κατηγορίες Moto3 και WorldSSP300 ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει το άθλημα λόγω του μισογυνισμού.
“Οι περισσότερες προκλήσεις που έχω αντιμετωπίσει προέρχονται από την έλλειψη σεβασμού και την υποτιμητική συμπεριφορά προς τις γυναίκες”, έγραψε η Αυστραλή αθλήτρια. “Ξέρω καλά ότι δεν θα αντιμετώπιζα ποτέ τέτοιες καταστάσεις αν ήμουν άντρας”.
Παρόλα αυτά η FIM αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια να κάνει το άθλημα πιο ελκυστικό για τις γυναίκες οδηγούς.
«Οποιαδήποτε μορφή διάκρισης που βασίζεται σε πολιτικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικούς ή φυλετικούς λόγους δεν θα γίνει ποτέ ανεκτή», έγραψε η FIM ως απάντηση στη δήλωση της Pinfold. «Από το 2006 η FIM εργάζεται σκληρά για να δημιουργήσει ίσες ευκαιρίες και να προωθήσει την ίση μεταχείριση των γυναικών που εμπλέκονται σε δραστηριότητες που σχετίζονται με μοτοσυκλέτες».
Η νίκη της Carrasco στο Misano έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όλον τον κόσμο. Κάποιοι, προφανώς μη σκεπτόμενοι, είπαν ότι η επιτυχία της δείχνει πως έχει “αρχίδια”.
Το βρίσκω κάπως περίεργο κάποιοι να συγχαίρουν μία γυναίκα αποδίδοντάς της ένα ανδρικό χαρακτηριστικό.
Αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό: η Carrasco δεν έχει αρχίδια και αυτό αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται κάποιος να έχει τέτοια για να νικήσει.
Και εδώ δεν έχουμε μια περίπτωση πολιτικής ορθότητας αλλά απλά ορθότητας.
Θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στα λόγια μας. Η ίδια η Carrasco, ως φοιτήτρια Νομικής ίσως να προσπαθεί να περάσει το ίδιο νόημα με το ψευδώνυμο που έχει διαλέξει, το “Ροζ Πολεμίστρια” που περιέχει δύο φαινομενικά αντιφατικές έννοιες, οι οποίες μέσα στην πίστα χάνουν τον οξύμωρο χαρακτήρα τους και γίνονται πραγματικότητα.
Για πολλά χρόνια οι οδηγοί συνήθιζαν να λένε ο ένας στον άλλον “πώς οδηγείς έτσι, σαν κορίτσι”. Η Carrasco αποδυνάμωσε αυτήν την “βρισιά” με την παρουσία της στους αγώνες. Αυτό που θα μας δώσει όμως μεγάλη χαρά και ελπίδα είναι η παρουσία της Carrasco στους αγώνες να γίνει η αφορμή να συμμετάσχουν κι άλλες γυναίκες σε αυτό το άθλημα.
