Όλοι οι οδηγοί του MotoGP είναι mavericks (ανυπότακτοι). Σε τελική ανάλυση, όποιος επιλέγει να κερδίζει τα προς το ζην πάνω σε μία μοτοσυκλέτα που πιάνει τα 300 χιλιόμετρα την ώρα, έχει σίγουρα ανορθόδοξες απόψεις για τη ζωή και εντελώς ανεξάρτητο μυαλό. 

Ο Maverick Viñales πήρε το όνομά του από το Top Gun Maverick, την αγαπημένη ταινία του μπαμπά του. Δεν ήξερε όμως από πού προέρχεται το όνομά του μέχρι να του το πω εγώ, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξής μας, τον Απρίλιο του 2015, παραμονή του δεύτερου αγώνα της σεζόν στην COTA. Ο Samuel Augustus Maverick ήταν δικηγόρος και κτηνοτρόφος στο Τέξας τον 19ο αιώνα, ο οποίος ήταν τόσο πολυάσχολος που δεν είχε χρόνο να βρει ένα όνομα για τις αγελάδες του και έτσι οι άλλοι κτηνοτρόφοι τις αποκαλούσαν απλά Mavericks από τον ιδιοκτήτη τους, μέχρι η λέξη να αποκτήσει τη σημερινή σημασία της. Μaverick σημαίνει ανυπότακτος, αυτός που δεν υποτάσσεται σε κανέναν. 

Στη διάρκεια εκείνης της συνέντευξης ρώτησα τον Viñales αν είναι πραγματικά ένας Maverick. “Ναι”, απάντησε γελώντας, “σίγουρα είμαι κάπως άγριος“. Αυτοί που ασχολούνται πολύ με το MotoGP σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Vinales φεύγει από την ομάδα του, σπάζοντας το συμβόλαιό του. Αυτή τη φορά όμως δεν έφυγε από το γκαράζ με ένα νοικιασμένο αμάξι, πήρε το αεροπλάνο και γύρισε σπίτι του όπως είχε κάνει στη Sepang το 2012. 

Και ποιο είναι το θέμα λοιπόν; Πολλοί είναι οι λάτρεις του MotoGP που παραπονιούνται ότι οι σημερινοί οδηγοί συμπεριφέρονται σαν εταιρικά ρομπότ, οπότε, όταν κάποιος αφήνει τα συναισθήματά του να βγουν προς τα έξω, αυτό δεν είναι μια ευχάριστη στιγμή για την ανθρωπότητα; 

Οι οδηγοί στο MotoGP, ανεξάρτητα από τα εκατομμύρια που βάζουν στον τραπεζικό τους λογαριασμό κάθε καλοκαίρι, δεν είναι εξωγήινοι, είναι άνθρωποι σαν εσάς και εμένα. Και ποιος δεν έχει φύγει από μία σχέση στη ζωή του; Ίσως ο Viñales να μην είναι τόσο έξυπνος ούτε τόσο επαγγελματίας, αλλά σίγουρα είναι ο εαυτός του. 

Κατά τη δική μου γνώμη, ο 26χρονος Ισπανός είναι από τους πιο φιλικούς και πιο ταπεινούς οδηγούς στο grid, είναι πολύ αγαπητός στην ομάδα του αλλά και από τους πιο συναισθηματικούς του MotoGP. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο συναισθηματισμός του παίζει μεγάλο ρόλο στις άνισες επιδόσεις του. Οι πιο πετυχημένοι οδηγοί είναι αυτοί που αφαιρούν το συναίσθημά τους, γιατί το να βρίσκεσαι συνεχώς στο υψηλότερο επίπεδο προϋποθέτει να λειτουργείς περισσότερο σαν μηχάνημα.
Ο Maverick είναι υπερβολικά άστατος χαρακτήρας για επαγγελματίας αθλητής και ίσως ένας καλός αθλητικός ψυχολόγος θα του ήταν πολύ χρήσιμος στο να βρει την αιτία των προβλημάτων του και να τα διορθώσει. 

Γιατί όμως συνέβη τώρα όλο αυτό; Γιατί είναι η πρώτη φορά που ο Viñales είναι τόσο μακριά από τον πρώτο της ομάδας του. Στις περασμένες 4 σεζόν με τη Yamaha, κέρδισε τον Valentino Rossi στις 3 από αυτές και ολοκλήρωσε την τέταρτη σεζόν μόλις 5 βαθμούς πιο πίσω από τον Ιταλό. Φέτος τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Στο Sachsenring ο Vinales τερμάτισε τελευταίος, 24 δευτερόλεπτα πίσω από τον πρώτο, και λίγα δέκατα λιγότερα από τον ομόσταυλό του Fabio Quartararo που τερμάτισε τρίτος. Μέχρι τα μέσα του ’21 ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο (με μία νίκη) ενώ ο Quartararo ανέβηκε έξι φορές και είχε 3 νίκες. Ο Fabio είναι πρώτος στο πρωτάθλημα με 156 πόντους και αυτός είναι έκτος με 95 πόντους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δέχεται πυρά από την διοίκηση της ομάδας. 

Ο Viñales λέει ότι η αιτία της ρήξης είναι πιο πολύ τεχνικής φύσης και όχι προσωπικής. Τα τεχνικά ζητήματα μπορεί να είναι ο πυρήνας αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που φτιάχνουν τις μοτοσυκλέτες και τις ομάδες, έτσι γρήγορα τα τεχνικά προβλήματα γίνονται προσωπικά. 

Τότε ποιο είναι το πρόβλημα με την YZR-M1 της Yamaha; 

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Viñales άρχισε να δυσκολεύεται όταν η Michelin άλλαξε τον σκελετό του μπροστινού ελαστικού μετά τους πέντε πρώτους αγώνες του 2017, την πρώτη του χρονιά με την ομάδα. Ο Viñales κέρδισε τρεις από αυτούς τους αγώνες και δεν κέρδισε άλλον μέχρι το Phillip Island τον Οκτώβριο του 2018, 29 αγώνες αργότερα.

Με άλλα λόγια, κέρδισε τους τρεις από τους πέντε πρώτους αγώνες του με την Μ1 και μόλις πέντε από τους επόμενους 73.

Φυσικά δεν είναι εύκολο να διαχωρίσουμε μεταξύ τους όλους τους παράγοντες -αναβάτη, λάστιχα και μοτοσυκλέτα- σε αυτές τις περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι η Yamaha έχει τις λιγότερες νίκες από όταν μπήκε στην μεγάλη κατηγορία, το 1970. Τι ποσοστό ευθύνης όμως έχει η μοτοσυκλέτα και τι ποσοστό ο οδηγός; Ίσως η Yamaha να μην δυσκολεύεται μόνο για τεχνικούς λόγους. Το γεγονός ότι ένας από τους οδηγούς της έχει φάει τα ψωμιά του και ο άλλος έπρεπε να έχει ξυπνήσει στις καλές του για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, ίσως να παίζει τον ρόλο του, πράγμα το οποίο όμως κάνει την απόφαση να υπογράψουν με τον Viñales για άλλες δύο σεζόν, ακόμα πιο παράξενη.  

Στις συνεντεύξεις του τα τελευταία χρόνια ο Viñales μου έλεγε πάντα ότι το grip είναι το πρόβλημά του – όταν το έχει μπορεί να είναι γρήγορος, όταν δεν το έχει, δεν μπορεί. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι Ramon Forcada, Esteban Garcia και Silvano Galbusera βρίσκονται συνέχεια δίπλα του, κάτι που υποδηλώνει για άλλη μια φορά ότι το πρόβλημα προέρχεται από μέσα, όχι από έξω.

 Ίσως μία αλλαγή στην ομάδα να βοηθήσει. Μπορεί στην Aprilia να αισθανθεί πιο πολύ σαν στο σπίτι του και να βρει έναν τρόπο να βγάλει το ταλέντο του σε κάθε αγώνα και όχι 2 με 3 φορές τον χρόνο. 

Ο Viñales αρνήθηκε ότι βρίσκεται σε συζητήσεις με την Aprilia, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στις ρήτρες του συμβολαίου του που του απαγορεύουν να μιλήσει με άλλες ομάδες πριν την λήξη του συμβολαίου του. 

John Kocinski

Οι “αναταράξεις” του Viñales μου θυμίζουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή John Kocinski και τις θυελλώδεις σχέσεις του με την εκάστοτε ομάδα του. Κατά την διάρκεια της 9χρονης καριέρας του σε grand prix αγωνίστηκε για πέντε διαφορετικές ομάδες: Team Roberts Yamaha, Tech 3 Suzuki, Cagiva, Pons Honda και Kanemoto Honda ενώ στις δύο του σεζόν στα WSBK έτρεξε με Ducati και Honda. 

Οι περισσότεροι δυσκολεύονταν πολύ να συνεργαστούν με τον Kocinski. Εγώ δούλεψα μαζί του στην ομάδα του Kenny Roberts και ήταν απίστευτα δύσκολος. Σε αντίθεση με τον Viñales δεν ήταν ούτε φιλικός ούτε ταπεινός. Έβριζε πολύ και συνήθιζε να λέει “αν δεν είσαι Αμερικανός, είσαι ένα τίποτα”

“Ο John είχε κάποιες ιδιορρυθμίες όπως όλοι μας”, θυμάται ο Kenny Roberts, που ήταν αυτός που τον έφερε στα GP στα τέλη της δεκαετίας του ’80. “Όταν δεν υπήρχε πίεση ήταν όλα μια χαρά, αλλά όταν υπήρχε πίεση γινόταν χαμός. Τότε είναι που οι εσωτερικοί δαίμονες του καθενός βγαίνουν προς τα έξω. Είχαμε έναν θεραπευτή που προσπαθούσε να τον βοηθήσει…”

Όταν ο Roberts άφησε τον Kocinski να φύγει στο τέλος του ’92, ο τελευταίος υπέγραψε με την Suzuki για να αγωνιστεί με την RGV250 στην γαλλική Tech3. Ο ιδιοκτήτης της Tech 3, ο Herve Poncharal λέει: “Δεν κατάλαβα ποτέ τον John. Η ομάδα του Kenny Roberts με είχαν προειδοποιήσει, ‘Δεν φαντάζεσαι τι θα γίνει όταν έρθει ο John -δεν μπορείς καν να το φανταστείς’. Πίστευα ότι θα μπορούσα να του δώσω αυτό που του έλειπε από εκείνη την ομάδα, αλλά τελικά όλο αυτό κατέληξε σε εφιάλτη.”

“Το λάθος μου ήταν ότι πίστεψα πως ο John χρειαζόταν κάποιον δίπλα του. Όταν ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε, ήμουν έτοιμος να τον αντιμετωπίσω σαν αδερφό μου. Καταλάβαινα ότι είχε κάποια προβλήματα και γι’ αυτό ήμουν έτοιμος να τον προστατέψω και να του δώσω αυτά που δεν έπαιρνε από αλλού. Αλλά δεν το ήθελε αυτό, δεν ήθελε στενές σχέσεις, ήθελε τον χώρο του.” 

Ο Kocinski απολύθηκε από την Tech3 το 1993 επειδή κατέστρεψε τον κινητήρα της RGV250. Αμέσως τον πήρε η Cagiva. O Kocinski με την C594 κέρδισε το grand prix to 1994 αλλά και πάλι τα πράγματα στράβωσαν…

“Ο Kocinski ήταν ένα παράξενο άτομο με πολλά αισθήματα μανίας” θυμάται ο Riccardo Rosa της Cagiva. “Δεν ήθελε τίποτα “γρουσούζικο” πάνω στην μοτοσυκλέτα του. Οι επιδόσεις του ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τα συναισθήματά του.”

Το 1997 ο Kocinski κέρδισε τον τίτλο στα WSBK με την Honda RC45. Ίσως ο Neil Tuxworth, ο manager της Honda WSB, να είχε καταφέρει να του βγάλει τον καλύτερο εαυτό του. “Σίγουρα ο John ήταν ένα ασυνήθιστο πλάσμα”, θυμάται ο Neil Tuxworth. “Όταν η Honda μου ανακοίνωσε ότι θα υπέγραφε συμβόλαιο, ήμουν πολύ ανήσυχος γιατί είχα ακούσει πολλές τρομακτικές ιστορίες. Αλλά τον συμπάθησα και περάσαμε πολλές χαρούμενες στιγμές μαζί.”

“Πιστεύω ότι είχε πολλά θέματα στην ζωή του και δεν εμπιστευόταν πολύ τους ανθρώπους. Από κάποιες ιστορίες που μου διηγήθηκε, πιστεύω ότι ο Kenny του έκανε τη ζωή δύσκολη.”

“Επίσης ο John δεν ήταν καλός στην οργάνωση, είχαμε ακούσει πολλές ιστορίες που είχε ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο με μία πλαστική σακούλα που είχε μέσα δύο σώβρακα, δύο παντελόνια και μία οδοντόβουρτσα.  Προσπάθησα να τον βοηθήσω σε άλλους τομείς της ζωής του και πιστεύω ότι το εκτίμησε, γι’ αυτό και έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του ως οδηγός”.

Ο Viñales πιστεύει ότι μία άλλη ομάδα θα τον βοηθήσει να αξιοποιήσει περισσότερο το ταλέντο του. “Εδώ δεν μπορώ να βγάλω το maximum του εαυτού μου” είπε αφού τερμάτισε δεύτερος στο Assen. “Και θέλω απεγνωσμένα να το βγάλω από μέσα μου.”

Ίσως μία αλλαγή στο σκηνικό να διορθώσει τα πράγματα. Σε τελική ανάλυση, η εκδίκηση είναι το καλύτερο κίνητρο…

ένα άρθρο του Mat Oxley στο motorsportmagazine.com