Θα μπορούσα να σας κάνω κήρυγμα ότι κάθε φορά που καβαλάω την μηχανή μου φοράω όλον το εξοπλισμό που έχω στο γκαράζ μου. Αλλά αυτό θα ήταν ψέμα.
Κάνω συμβιβασμούς. Για παράδειγμα όταν έχει έξω χίλιους βαθμούς δεν φοράω το δερμάτινο μπουφάν μου αλλά κάτι ελαφρύ. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει πάντα να φοράς φουλ εξοπλισμό. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μια πιο ευέλικτη προσέγγιση στο θέμα. “Όλες οι γενικεύσεις είναι λάθος, και αυτό είναι μία γενίκευση” έλεγε ο Mark Twain. Σε τελική ανάλυση, οδηγούμε μοτοσυκλέτες και θα πρέπει να προσαρμόζουμε την άνεση στα διαφορετικά επίπεδα κινδύνου.
Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά ασυμβίβαστος. Ο ήρωάς μου ήταν ο Mick Doohan και ήταν πάντα καλυμμένος από πάνω μέχρι κάτω. Όταν έκανα βόλτες με το ποδήλατό μου ήθελα να φοράω όλον τον εξοπλισμό που είχα αγοράσει: τεράστια, ογκώδη γάντια, θώρακα, και φυσικά το κράνος του μπαμπά μου. Είχα δώσει θυμάμαι χρήματα για να αγοράσω ένα χρωματιστό γείσο.
Τώρα, ως ενήλικας, καμιά φορά φοράω open face κράνος, ανάλογα με τις περιστάσεις. Συνήθως το χρησιμοποιώ για βόλτες στη γειτονιά με το σκούτερ μου. Μου αρέσει όμως πολύ που ο αέρας φυσάει το πρόσωπό μου, που μπορώ να μιλάω άνετα σε κάποιον. Πέρα από αυτό έχω παρατηρήσει ότι η σχέση μου με τους άλλους έχει αλλάξει, οι πεζοί είναι πιο φιλικοί, οι άλλοι οδηγοί με κοιτάζουν στα μάτια και η περιφερειακή μου όραση είναι καλύτερη.
Οδηγώντας πρόσφατα ένα Honda NC750X συνειδητοποίησα ότι το full face κράνος μου εμπόδιζε την ορατότητα σε κάποια σημεία του καθρέφτη. Είναι σίγουρα μία έκπτωση στην ασφάλεια αλλά χωρίς αμφιβολία υπάρχουν και κάποια οφέλη.
Ποια είναι λοιπόν η λίστα προτεραιοτήτων σας;
Δοκιμάστε να παίξετε ένα παιχνίδι ερωτήσεων με τους φίλους σας και ρωτήστε τους, εάν είχαν την δυνατότητα να φορέσουν μόνο ένα πράγμα από όλον τον εξοπλισμό τους, ποιο θα ήταν αυτό. Ελπίζω να απαντήσουν το κράνος.
Και μετά; τι ακολουθεί; το μπουφάν; τα γάντια; Νομίζω ότι εγώ θα επέλεγα πρώτα τα γάντια για μέσα στην πόλη γιατί τα χέρια είναι ευαίσθητα και ακουμπούν πρώτα στο έδαφος όταν πέφτεις. Εάν μιλάμε για μεγάλες ταχύτητες, η επόμενη επιλογή θα ήταν ένα μπουφάν με προστασία. Το παντελόνι θα ήταν τελευταίο. Προτιμώ τζην και καλές μπότες παρά ειδικό παντελόνι μοτοσυκλέτας και πάνινα παπούτσια.
Οι αστράγαλοι επίσης είναι σημαντικοί για μένα. Οι προσωπικές μου ευαισθησίες σε σχέση με την οδήγηση είναι διαφορετικές από τις δικές σας και υποθέτω ότι οι λίστες όλων μας θα έμοιαζαν αλλά δεν θα ήταν ίδιες. Ακούγοντας την άποψη κάποιου άλλου, μπορεί να αλλάξει η δική σας οπτική. Νωρίτερα στην καριέρα μου ως δημοσιογράφος είχα πάρει κάποια γάντια από την Alpinestars για δοκιμή. Ήταν γάντια για δρόμο με επένδυση ανθρακόνημα και πολλά στρώματα δέρματος. Είχαν όμως μία παράλειψη: δεν ασφάλιζαν στον καρπό με ειδικό λουρί. Λίγες μέρες αργότερα συνάντησα τον CEO της Alpinestars και είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω γι’αυτό. Η απάντησή του ήταν απλή: εάν οι άνθρωποι χρειάζεται να δένουν τα γάντια τους, υπάρχει περίπτωση να μην τα αγοράσουν καν. Φυσικά το κίνητρό του είναι οι πωλήσεις αλλά θα συμφωνήσω σε αυτό: θα προτιμούσα κάποιος να φοράει γάντια χωρίς λουρί παρά καθόλου γάντια.
Στο ίδιο πνεύμα, όταν ένας παλιός μου φίλος με είχε ακούσει να κοροϊδεύω έναν άλλο οδηγό γιατί φορούσε ένα πολύ παλιό κράνος, μου είπε: “καλύτερο από το τίποτα”, και είχε δίκιο. Άλλωστε σύμφωνα με μελέτες έχει αποδειχθεί ότι η ηλικία ενός κράνους δεν αποτελεί παράγοντα για να το αλλάξεις (https://helmets.org/helmetlineraging.htm)
Τι θα έλεγε ο Mick Doohan
Μία συζήτηση με τον εαυτό σας ή με φίλους σας θα ήταν ένας καλός τρόπος για να κάνετε μία εκτίμηση του τι πιστεύετε ότι είναι σημαντικό και τι όχι. Είναι επίσης σημαντικό να ελέγξετε αν ο εξοπλισμός σας ταιριάζει με τις προτεραιότητες προστασίας που έχετε θέσει. Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ένα ελαφρύ μπουφάν είναι πιο ασφαλές γιατί η ζέστη μου αποσπά την προσοχή και με κάνει περισσότερο επικίνδυνο. Η αλήθεια όμως είναι ότι πράγματι κάνω συμβιβασμούς για να νιώθω πιο άνετος εις βάρος της ασφάλειάς μου. Εάν κάποιος από εσάς φορά τον φουλ εξοπλισμό του όταν βγαίνει έξω, σας βγάζω το καπέλο. Αγαπώ το κράνος μου, τις μπότες μου, τη στολή μου αλλά δεν είμαι πια εκείνο το παιδί που προσποιείται ότι είναι ο Mick Doohan. Ακόμα και αν ήμουν όμως, την τελευταία φορά που είδα τον Mick σε φωτογραφία, οδηγούσε σκούτερ φορώντας τζην και πάνινα παπούτσια. Έχω φτάσει στο σημείο που θεωρώ ότι οι διαφορετικές συνθήκες επιτρέπουν την χρήση διαφορετικού εξοπλισμού. Και νομίζω και αυτός…
ένα άρθρο του Zack Courts που δημοσιεύτηκε στο www.revzilla.com
