Ένα άρθρο του Michael Scott στο cyclenews.com
Το πρώτο άτομο που πρέπει να “χτυπήσεις” είναι ο συναθλητής σου από την ίδια σου την ομάδα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά όπως και τα περισσότερα κλισέ είναι μεγάλη αλήθεια.
Ο αντίπαλος μπορεί να έχει μοτοσυκλέτα με άλλα χαρακτηριστικά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Ο ομόσταυλος όμως έχει την ίδια. Δεν υπάρχει δικαιολογία λοιπόν.
Στο επίπεδο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος δεν χωράνε καλοσύνες. Το “χτύπημα” στον αντίπαλο δεν είναι απλά η νίκη. Είναι πολλά πράγματα πριν πέσει η καρώ σημαία. Σε μερικές περιπτώσεις δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος από τους συναθλητές της ίδιας ομάδας είναι ο “ισχυρός”. Σε αυτές τις περιπτώσεις, εάν κάποιος αποδεχτεί τον ρόλο του, μπορεί ακόμη και να γίνουν φίλοι. Συνήθως, λόγω του ανταγωνιστικού χαρακτήρα που έχει το άθλημα, δεν συμβαίνει αυτό. Η τεράστια αυτοπεποίθηση συμβαδίζει με την παθολογική ανάγκη να την αποδείξεις. Και τότε οι κανόνες είναι απλοί. Ο ομόσταυλός σου πρέπει να κονιορτοποιηθεί ψυχολογικά. Να ταπεινωθεί, να αγνοηθεί, να ντροπιαστεί, να υποτιμηθεί, να περιθωριοποηθεί και να εκτεθεί.
Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Ο ένας είναι η ψεύτικη φιλία που θα την ακολουθήσει η προδοσία. Ο άλλος είναι το πισώπλατο μαχαίρωμα. Τέλος πάντων ό,τι δείχνει να λειτουργεί.
Ο σωστός τρόπος είναι να “χτυπηθεί” πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Ο πραγματικός καλλιτέχνης θα έχει φροντίσει να είναι κατανοητό ότι η μοτοσυκλέτα του είναι αρκετά καλύτερη. Μόνο όταν ο ομόσταυλος δεν αποτελεί πια απειλή μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Επιφανειακά, εννοείται.
Η ιστορία των αγώνων είναι γεμάτη από αναβάτες που ονομάστηκαν “ο συναθλητής από την κόλαση”
Phil Read και Barry Sheene, δύο “λαμπρά” παραδείγματα.
Ο επτά φορές πρωταθλητής Read εξαπάτησε τον Bill Ivy τόσο κυνικά στο πρωτάθλημα του 1968, που πολλοί κατηγόρησαν τον Read ως υπεύθυνο για το μοιραίο ατύχημα του Ivy το 1969 στην προσπάθεια του να πάρει εκδίκηση από τον Read. O Read δεν είχε υπακούσει στις οδηγίες της ομάδας του, ότι τον αγώνα έπρεπει να τον κερδίσει ο Ivy. Ο ίδιος θέλοντας να δικαιολογήσει την πράξη του αυτή είπε μετά από χρόνια: “Νόμιζα ότι η Yamaha θα αποσυρόταν από τους αγώνες και δεν το θεώρησα απαραίτητο να ακολουθήσω τις εντολές“.
Ο Sheene με τη σειρά του έβαλε τα δυνατά του να αποθαρρύνει πολλούς επίδοξους οδηγούς στη Suzuki. Η εξυπνάδα του, η γοητεία του και η επιρροή του στον Τύπο ήταν αρκετά για να τους ξεκάνει προσωπικά. Ο ισχυρός χαρακτήρας του και η ακούραση επιμονή του του εξασφάλιζαν τις καλύτερες μοτοσυκλέτες κάθε χρόνο.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Sheene ήρθε από τον Αμερικανό Pat Hennen, για τον οποίον ο Sheene έλεγε “αν πληρώνεις ψίχουλα παίρνεις άχρηστους“. Το 1978 ο Pat ήταν 5 βαθμούς μπροστά από τον Barry στους πρώτους πέντε αγώνες. Ο Hennen δυστυχώς αναγκάστηκε να βάλει τέλος στην καριέρα του λόγω σοβαρών τραυματισμών πριν αποδείξει ότι δεν ισχύει αυτό που έλεγε ο Sheene.
Όμως κανείς από όλους αυτούς δεν ήταν εκεί για να κάνει φίλους. Ούτε κανείς από τους πιο επιτυχημένους διαδόχους, χαμογελαστοί δολοφόνοι παντού!
Ο Wayne Rainey αξιολογούσε όλους τους συναθλητές της ομάδας του πολύ προσεκτικά και τους αντιμετώπιζε ανάλογα. Το μεγαλύτερο θύμα του ήταν ο John Kocinski που μπήκε στην Yamaha το 1991 ως πρωταθλητής στα 250. Ο Wayne από την πρώτη στιγμή ήταν εκεί για να υπονομεύσει κάθε του βήμα. Και τα κατάφερε.
Ο Mick Doohan ήταν από αυτούς που δεν επέτρεπε καμία σχέση στους συναθλητές του. Δεν έβγαιναν τα μαχαίρια αλλά δεν υπήρξε ποτέ φιλική κουβένα ή συμβουλή. Δεν συγχώρεσε ποτέ τον Alex Criville που πήρε δύο κοντινές νίκες το 1997. Ο Ισπανός έπρεπε να περιμένει να φύγει ο Doohan πριν πάρει το πρωτάθλημα του 1999.
Ο Rossi, διοχετεύοντας προς τα έξω την ίδια γοητεία με τον Barry Sheene και έχοντας υπό έλεγχο τα Μέσα, εξολόθρευε με επιδεξιότητα αντιπάλους όπως ο Gibernau και ο Biaggi. Οι συναθλητές του από την ίδια ομάδα ήταν εύκολος στόχος γενικά μέχρι που εμφανίστηκε ο πολύ γρήγορος Jorge Lorenzo. Η εχθρότητα του Valentino ήταν φανερή. Αρνιόταν να μοιράζεται δεδομένα και απαίτησε να υπάρχει χώρισμα στο pit, φαινομενικά επειδή χρησιμοποιούσαν άλλη μάρκα ελαστικών αλλά το χώρισμα εξακολούθησε να υπάρχει και μετά. Ο Lorenzo ήταν μάλλον αυτός που γέλασε τελευταίος. Οδήγησε τον Rossi στην Ducati, ξεκινώντας την αργή παρακμή του μεγάλου πρωταθλητή.
Τώρα είναι η σειρά του Pol Espargaro να δέχεται χτυπήματα από τον Marquez. Υπάρχει ήδη άρνηση να μοιράζονται δεδομένα και επιρροή στην Honda ώστε να είναι βέβαιο ότι έχει την πρώτη επιλογή στην μοτοσυκλέτα. Φυσικά ο Pol θα πρέπει να νιώθει κολακευμένος. Τουλάχιστον τον έχουν λάβει σοβαρά υπόψη.
