Ο Άγνωστος Πρωταθλητής

Ο Franco Uncini, ο πρωταθλητής στο Grand Prix του 1982 στα 500 κ.εκ. είναι ίσως ένας από τους λιγότερους γνωστούς πρωταθλητές της εποχής του. Για τους Αμερικανούς, αυτός και ο Marco Lucchinelli που κέρδισε το πρωτάθλημα την προηγούμενη χρονιά είναι απλά ένα σύντομο ιταλικό διάλειμμα ανάμεσα στον “Βασιλιά Kenny” και τον “Γρήγορο Freddie“. 

O Uncini θεωρείται από πολλούς ήρωας καθώς γύρισε την πλάτη σε πολλές προσφορές από εργοστασιακές ομάδες και έτρεξε με χρηματοδότηση από την ίδια του την οικογένεια, μία οικογένεια που έκανε το παν για να τον αποτρέψει να ασχοληθεί με τις μοτοσυκλέτες. Ωστόσο, μόλις κατάλαβαν ότι ο νεαρός Franco ήταν αποφασισμένος να αγωνιστεί, τον στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις. 

Ακόμα και σήμερα, λίγα είναι γνωστά για τον Uncini και αυτό είναι κρίμα γιατί είχε μία από τις πιο γεμάτες καριέρες στους αγώνες Grand Prix. Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι ο Uncini ήταν ανώνυμος στην Αμερική, παρόλο που είχε αγωνιστεί ως εργοστασιακός αναβάτης της Harley-Davidson, φορώντας τα ίδια μαύρα και πορτοκαλί χρώματα που φορούσαν οι Jay Springsteen και Corky Keener. Επιπλέον ο Uncini επέζησε από δύο πολύ φρικτά δυστυχήματα του MotoGP. Επίσης ήταν ο τελευταίος Ιταλός που κέρδισε παγκόσμιο τίτλο πριν τον Valentino Rossi, ενώ παρασκηνιακά έκανε πολλά για να αλλάξει η μορφή των αγώνων Grand Prix, βοηθώντας στο να γίνουν οι πίστες πολύ ασφαλέστερες για τις επόμενες γενιές αναβατών. 

Απ΄όλες τις πλευρές ο Uncini είχε μία σχεδόν ειδυλλιακή ανατροφή. Η οικογένειά του είχε μία διεθνή εταιρεία ηλεκτρονικών που παρήγαγε ηλεκτρονικά πληκτρολόγια. Ο Ennio Uncini απολάμβανε να βοηθά τους γιους του Franco και Henry να ασχολούνται εις βάθος με όποια από τα πιο περίεργα χόμπυ αποφάσιζαν να ασχοληθούν, και αυτά δεν ήταν λίγα. Τα αγόρια κάποια στιγμή ξεκίνησαν τους αγώνες καρτ και ο μπαμπάς τους σκέφτηκε ότι ήταν μία ακόμη φάση που θα περνούσε. Στη συνέχεια ο Franco άρχισε να “παίζει” με τους 2 τροχούς. Στην αρχή ήταν ένα σκούτερ 50 κυβικών, σε ηλικία 14 ετών και στη συνέχεια ήταν μία μοτοσυκλέτα 125 κ.εκ. Όταν πήρε το δίπλωμά του, απέκτησε ένα Laverda 750 κ.εκ. και τότε ο Franco ανακοίνωσε στην οικογένεια ότι επρόκειτο να λάβει μέρος σε αγώνες. 

Ο Ennio και η Antonia Uncini επέτρεπαν στα παιδιά τους να ακολουθούν τις επιθυμίες τους αλλά αυτό ξεπερνούσε τα όρια. Όπως όλοι οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν, απείλησαν και στο τέλος δωροδόκησαν τον Franco σε μία προσπάθεια να του αλλάξουν γνώμη. Όταν όμως συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να το αποτρέψουν, αποφάσισαν να τον στηρίξουν και συναισθηματικά και οικονομικά. 

Όπως αποδείχτηκε, ο Franco ήταν φυσικό ταλέντο. Στα 19 του εντυπωσίαζε τους πάντες με τις επιδόσεις του. Μετά την πρώτη του σεζόν στους αγώνες, η Ducati προσέφερε στον Uncini μία “εργοστασιακή” βόλτα. Μία χρονιά αργότερα, ο Uncini ξεκίνησε να μπαίνει στα Grand Prix. Στην αρχή, το 1976, με μία ιδιωτική Yamaha, αγωνίστηκε 3 φορές και κέρδισε 2 θέσεις στο βάθρο στην κατηγορία των 350 κ.εκ. Ήταν τόσο υποσχόμενη η παρουσία του στις παγκόσμιες πίστες που για το 1977 είχε 2 προτάσεις από εργοστασιακές ομάδες. Η μία ήταν από την Aermachi Harley-Davidson και η άλλη από την Suzuki του Roberto Gallina στα 500 κ. εκ. Παραδόξως ο Uncini προτίμησε την Harley, αναγνωρίζοντας ότι ίσως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο πριν πάει στην μεγάλη κατηγορία. 

Ο Franco τα πήγε καλά στην Harley, ειδικά στα 250, όπου κέρδισε και στην Imola και στο Brno τερματίζοντας δεύτερος στην παγκόσμια κατάταξη. Ωστόσο παρά τα επιτεύγματά του, ο Uncini ήταν μη δημοφιλής στην Ιταλία. Στην Αυστρία, στο Salzburgring έγινε η αιτία να χάσει τη ζωή του ο Hans Stadelmann, χωρίς να φταίει ο ίδιος. Αυτό πυροδότησε μία τραγική αλυσιδωτή αντίδραση. 

Στη συνέχεια, στο τέλος της σεζόν στην κατηγορία 250 κ. εκ., στο τσέχικο GP, o Uncini κλήθηκε την τελευταία στιγμή να αφήσει τον συμπαίκτη του Villa να προηγηθεί. Ο Villa έφτανε στο τέλος της καριέρας του και η ομάδα θεώρησε ότι αυτό θα ήταν μία ευγενική χειρονομία. Ο Uncini δεν είχε την ίδια άποψη. Θεωρούσε ότι ο Villa δεν είχε καμία πιθανότητα να κερδίσει το πρωτάθλημα και έτσι δεν βρήκε κανένα λόγο να τον αφήσει να περάσει. Μετά από έναν σκληρό αγώνα, ο Uncini κέρδισε τον Villa αλλά ο Τύπος το χαρακτήρισε ως απόλυτα εγωιστικό από την πλευρά του. Ο νεαρός Franco, από το αγαπημένο παιδί της Ιταλίας είχε γίνει το πιο κακό μέσα σε ένα καλοκαίρι. 

Ο Uncini αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος να είναι χαρούμενος θα ήταν να αγωνίζεται με την δική του ομάδα. Ανέβηκε στην μεγάλη κατηγορία για πρώτη φορά. Ο πατέρας του, του αγόρασε μία Suzuki RG500 custom και ο Franco κέρδισε 8 από τους 10 αγώνες καθώς και ένα βάθρο στην Γιουγκοσλαβία. Ήρθε πάλι πρόταση από την Gallina Suzuki αλλά η προσφορά δεν ήταν αυτή που ο Uncini θεωρούσε ότι άξιζε. Και έτσι συνέχισε να τρέχει με τη δική του ομάδα. 

Στην πορεία, η αντίληψη των οπαδών των αγώνων για τον Uncini άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει. Στα paddocks έγινε ο εκπρόσωπος των οδηγών και οι ανεκτικές, ευγενικές και μελετημένες παρεμβάσεις του ξεκίνησαν να προκαλούν θετικές αλλαγές στην ασφάλεια των αγώνων. Στα τέλη του 1981, ο Roberto Gallina έχασε τον Marco Lucchinelli. Έκανε τότε μία καλύτερη προσφορά στον Uncini, ο οποίος δέχτηκε. Η συνεργασία αποδείχτηκε τέλεια. Αφού ο Roberts κέρδισε τον πρώτο αγώνα στην Αργεντινή, ο Uncini κέρδισε στην Αυστρία. Ο Roberts έτρεξε και του είπε: “Πολύ καλό ήταν αυτό Franco. Αλλά τώρα κόφ’το. Πώς θα σε κερδίσω αν οδηγείς τόσο γρήγορα;” “Δεν ξέρω“, απάντησε ο Franco, “το διασκέδασα και μπορεί να θελήσω να το ξανακάνω“. 

Παρά το ότι ήταν αντίπαλοι, οι δύο τους έγιναν γρήγορα φίλοι. Ο Uncini έλεγε ότι ο Roberts ήταν ο καλύτερος οδηγός που είχε γνωρίσει ποτέ. Οι δύο εναλλάσσονταν στις νίκες μέχρι που ο ερχομός του Freddie Spencer σταμάτησε την κυριαρχία τους. Ο Uncini βρισκόταν στο βάθρο στο Silverstone όταν του είπαν ότι ο Roberts είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Όταν μαθεύτηκε ότι ο Roberts θα έχανε το υπόλοιπο της σεζόν, ο Uncini σταμάτησε να δέχεται συγχαρητήρια καθώς ο φίλος του βρισκόταν σε τέτοια δύσκολη κατάσταση. 

Ο Uncini κόντεψε να χάσει τη ζωή του στο Assen το 1983. Τον επόμενο χρόνο συνέχισε τους αγώνες αλλά δεν ξαναβρήκε ποτέ την φόρμα του. Αποσύρθηκε μετά την σεζόν του 1985 σαν ήρωας. 

Απάντηση