Όταν ξεκίνησε η βροχή στο αυστριακό MotoGP, o Brad Binder έριξε τα ζάρια του και κέρδισε τον δεύτερο MotoGP αγώνα του. Όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.
ένα άρθρο του Mat Oxley
Τα σλικ λάστιχα δεν έχουν πέλμα, άρα δεν έχουν πρόσφυση στο έδαφος όταν βρέχει, σωστά;
Λάθος. Τα εντελώς σλικ λάστιχα μπορούν να έχουν τρομερή πρόσφυση στο βρεγμένο, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι πώς γίνεται αυτό. Την ώρα όμως που το διασκεδάζεις, φροντίζοντας να έχεις πιο απαλούς χειρισμούς στα φρένα και το γκάζι, κάτι συμβαίνει. Όσο περνά η ώρα, η θερμοκρασία των ελαστικών πέφτει, έναν βαθμό εδώ, έναν βαθμό εκεί, φτάνοντας σε οριακό σημείο. Οι περισσότερες ομάδες θεωρούν ότι αυτό το σημείο είναι οι 40 βαθμοί Κελσίου για το μπροστινό ελαστικό ενώ το πίσω δεν έχει τόση σημασία γιατί κάθε καλός αναβάτης μπορεί να οδηγήσει μια μοτοσυκλέτα με σχεδόν μηδενικό κράτημα. Κάτω από τους 40 βαθμούς, το μπροστινό σταματά να έχει πρόσφυση και ο αναβάτης είναι σαν να οδηγεί πλέον σε πάγο.
Αν έχει τύχει να οδηγήσετε ποτέ μοτοσυκλέτα σε πάγο ή χιόνι, τότε θα ξέρετε πώς είναι. Ακόμα και αν σκεφτείτε να αγγίξετε το μπροστινό φρένο, το μπροστινό ελαστικό θα κλειδώσει και η μοτοσυκλέτα θα διπλώσει. Επιπλέον, τα carbon φρένα στις μοτοσυκλέτες του MotoGP είναι σχεδόν άχρηστα όταν είναι κρύα. Η κανονική θερμοκρασία κατά τη διάρκεια ενός αγώνα είναι περίπου 450 βαθμοί, ανεβαίνοντας στους 800 ή 900 κατά τη διάρκεια του μεγάλου φρεναρίσματος, αλλά μόλις πέσουν πολύ κάτω από τους 250, ουσιαστικά δεν λειτουργούν.
Έτσι στους τελευταίους γύρους του αγώνα της περασμένης Κυριακής, ο Brad Binder ουσιαστικά οδηγούσε χωρίς πρόσφυση και χωρίς φρένα.
Σε αυτή την κατάσταση βρέθηκε ο 27χρονος Νοτιοαφρικανός, όταν τα σύννεφα της βροχής σκέπασαν την πίστα.
Από την αρχή του αγώνα, ο Binder έδινε την μάχη του έχοντας 4 δευτερόλεπτα διαφορά από τον πρώτο. Πολύ μακριά, αν μιλάμε για μια κανονική ημέρα. Αλλά αυτή δεν ήταν μία κανονική ημέρα.
Η βροχή ξεκίνησε επιβραδύνοντας τους προπορευόμενους γύρω στα 2 δευτερόλεπτα. Ο Binder είχε το πλεονέκτημα να βλέπει μπροστά του τι κάνουν οι πέντε οδηγοί, και έτσι, από μία διαφορά 5.9 δευτερολέπτων από τον Pecco Bagnaia στον 21ο γύρο, στον 24ο γύρο ήταν 1.1 δευτερόλεπτο πίσω του, και πίσω από τους Marc Marquez, Fabio Quartararo, Jorge Martin και Joan Mir. Έναν γύρο αργότερα, οι πέντε αυτοί οδηγοί μπήκαν στα pits για να αλλάξουν μοτοσυκλέτες. Με μόλις τρεις εναπομείναντες γύρους, η αλλαγή δεν έγινε με σκοπό την απόδοση αλλά την ασφάλεια, γιατί και οι πέντε οδηγοί πίστευαν ότι ο μόνος τρόπος να τερματίσουν ήταν να αλλάξουν τα ελαστικά σε βρόχινα.
Η είσοδος στα pits, η αλλαγή μοτοσυκλέτας και η έξοδος διαρκεί περίπου 37 δευτερόλεπτα στην πίστα αυτή, ένα νούμερο που γνωρίζουν καλά οι οδηγοί γιατί πρέπει να το λάβουν υπόψη τους στην απόφασή τους να αλλάξουν ελαστικά. Όλοι γνώριζαν ότι η πιθανότητα να καλύψουν τα 37 αυτά δευτερόλεπτα μέσα σε τρεις γύρους ήταν απλά μηδενική. Γνώριζαν επίσης ότι η οδήγηση με σλικ λάστιχα ήταν επίσης αδύνατη και έτσι τα βρόχινα ελαστικά έμοιαζαν η μόνη λογική επιλογή. Στην “ουρά” της ομάδας αυτής, ο Binder είχε στη διάθεσή του ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να αποφασίσει: θα μπει ή όχι στα pits;
Εάν ακολουθούσε τους άλλους, θα αγωνιζόταν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πλεονέκτημα ή μειονέκτημα. Εάν όμως συνέχιζε, ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε; Μπορεί να συνέβαινε το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά ο αγώνας του ήταν τόσο απογοητευτικός μέχρι εκείνη την ώρα, που αποφάσισε να ρισκάρει.
Ο μεγάλος Ralf Waldmann μετά από μία νίκη του στο βρεγμένο είχε πει ότι η διαφορά μεταξύ του ηλίθιου και του ήρωα είναι ελάχιστη.
Ο τελευταίος γύρος του Binder στο στεγνό ήταν 1 λεπτό και 25 δευτερόλεπτα. Ο πρώτος του γύρος στο βρεγμένο όσο οι προπορευόμενοι ήταν μέσα στα pits ήταν στα 1’32”. Τότε άρχισε πολύ δυνατή βροχή και ο επόμενος γύρος, ο 26ος από τους 28, ο επόμενος στα 1’34.5″, ύστερα 1’39.5″ και στο τέλος στο 1’50.3″. Στους δύο τελευταίους γύρους ήταν τόσο έκπληκτος όσο και οι άλλοι γύρω του που δεν είχε πέσει. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έλεγαν τότε; “Ο ηλίθιος!”, θα ούρλιαζαν όλοι. Αντίθετα, την ώρα που περνούσε την γραμμή του τερματισμού όλοι τον επευφημούσαν σαν ήρωα. Αυτοί είναι οι αγώνες.
“Έκανα έναν τρομερό αγώνα, αλλά ενθουσιάστηκα περισσότερο όταν άρχισε να βρέχει“, δήλωσε ο Binder. “Τότε είδα ότι έχω μία πραγματική ευκαιρία να έρθω πρώτος”
“Όταν είδα τους άλλους να μπαίνουν στα pits, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να παίξω το στοίχημα. Εκείνη την ώρα φάνηκε μία καλή απόφαση γιατί στον επόμενο μισό γύρο μπορούσα να οδηγήσω αρκετά γρήγορα. Τότε έφτασα στην στροφή 5 όπου ήταν πολύ βρεγμένη η πίστα. Όσο τα ελαστικά και τα φρένα ήταν ακόμη ζεστά, ήταν εντάξει. Μπορούσα να το διαχειριστώ με ασφάλεια. Όσο όμως κρύωναν σταδιακά, ήταν δύο ατελείωτοι τελευταίοι γύροι. Θυμήθηκα τα λόγια του αδερφού μου σχετικά με το πόση πρόσφυση έχουν τα σλικ ελαστικά στο βρεγμένο και νομίζω αυτό επηρέασε την απόφασή μου. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιθανό να έχω πέσει. Στη στροφή 3 δεν μπορούσα να φρενάρω, απλά προσπαθούσα να κάνω κάτι με το πίσω φρένο.“
“Αυτό δεν ήταν αγώνας, αυτό ήταν μάχη για επιβίωση. Προσπαθούσα να τερματίσω, όχι να οδηγήσω γρήγορα.”
Ο Aleix Espargaro ήταν ακόμη ένας οδηγός που ρίσκαρε. Ο πιο γρήγορος με βρόχινα ελαστικά ήταν ο Bagnaia. Όλοι οι οδηγοί που άλλαξαν ελαστικά διαπίστωσαν πόσο επικίνδυνοι ήταν οι δύο πρώτοι γύροι, με τον Marc Marquez να έχει πτώση αμέσως μετά. Ακόμη και ο Bagnaia αρχικά δεν πήγε καλά. Στο τέλος του πρώτου γύρου με βρόχινα, ήταν 11ος, 32 δευτερόλεπτα πίσω από τον Binder, έχοντας μόλις 2 γύρους μπροστά του. Στον προτελευταίο γύρο ήταν μόλις 10ος, με 27 δευτερόλεπτα διαφορά. Και τότε τα βρόχινα ελαστικά άρχισαν να αποδίδουν. Στον τελευταίο γύρο, ο Bagnaia πέρασε τους Danilo Petrucci, Takaaki Nakagami, Alex Márquez, Valentino Rossi, Luca Marini και Espargaró -όλοι με σλικ ελαστικά. Στον ίδιο γύρο πέρασε και τον Pol Espargaro που είχε αλλάξει λάστιχα στο τέλος του προτελευταίου γύρου.
“Δεν ξέρω γιατί, αλλά στους δυο πρώτους γύρους με τα βρόχινα ελαστικά, γλιστρούσα περισσότερο από ότι με τα σλικ στο βρεγμένο” δήλωσε ο Bagnaia μετά τον αγώνα. “Προσπαθούσα να ζεστάνω τα λάστιχα και στον τελευταίο γύρο πέρασα οκτώ οδηγούς. Το διασκέδασα τρομερά αλλά ήδη ο Brad ήταν πολύ μπροστά.”
Ο τελευταίος γύρος πρέπει να ήταν κάτι σαν βίντεο παιχνίδι για τον Bagnaia, ή κάπως σαν να οδηγεί σε ένα γκρουπ αρχαρίων σε ένα track day, καθώς το 1 λεπτό και 35.9 δευτερόλεπτα ήταν περίπου 15 δευτερόλεπτα γρηγορότερο από του Binder και 16 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από το τελευταίο του “θύμα”, τον Lecuona.
Μέσα στο χάος και την αίσθηση ότι μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, ο Valentino Rossi βρέθηκε τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από το 200ό βάθρο της καριέρας του. Τερμάτισε όγδοος αλλά το γλέντησε κανονικά.
Μέσα στην τρέλα, η μάχη για τον τίτλο του πρωταθλήματος σχεδόν ξεχάστηκε. Η οδήγηση όμως του Quartararo -ειδικά στο στεγνό- ήταν εκπληκτική.
Η συνέχεια στο Silverstone όπου κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί…
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: https://www.motorsportmagazine.com/articles/motorcycles/motogp/brad-binder-this-wasnt-racing-this-was-surviving
