Στις μέρες μας, σχεδόν ο κάθε οδηγός μοτοσυκλέτας χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε πρόκειται για σελίδες στο instagram είτε πρόκειται για video στο YouTube, οι οδηγοί καταγράφουν τις εμπειρίες τους, τις μοιράζονται με άλλους οδηγούς, έχουν επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Είναι ωραίο αυτό το πράγμα, διευκολύνει αυτούς που θέλουν να μαζεύουν πληροφορίες, να μοιράζονται την γνώση τους, να ζητούν συμβουλές ή απλά να εμπνέονται.
Υπάρχει όμως και ένας μεγάλος αριθμός μοτοσυκλετιστών που χαράζουν την πορεία τους έξω από αυτά τα δίκτυα. Βρίσκονται εκεί έξω, καβαλάνε τις μηχανές τους, ταξιδεύουν και δεν δημοσιεύουν ούτε μία φωτογραφία, ούτε ένα βίντεο, πουθενά! Μερικοί από αυτούς δεν έχουν καν ακούσει για το Instagram και οι περισσότεροι απλά δεν ενδιαφέρονται. Πολλοί από αυτούς έχουν να διηγηθούν ιστορίες πολύ πιο συναρπαστικές από αυτές που διαβάζουμε στα social media, τις διαδρομές που ακολουθούν δεν τις έχουμε καν σκεφτεί και τον εξοπλισμό τους δεν τον έχει ονειρευτεί κανείς χορηγός. Μία στο τόσο, έχω το προνόμιο να συναντώ τέτοιους …”εξωγήινους”, είτε σε κάποιο κάμπινγκ είτε σε κάποιο βενζινάδικο στη μέση του πουθενά. Οδηγούμε για λίγο μαζί, ανταλλάσσουμε ιστορίες, πίνουμε μπύρες και μετά χανόμαστε.
Για έναν περίεργο λόγο, αυτοί είναι οι οδηγοί που θυμάμαι πιο έντονα.
Ο τρελός Steve
To 2014, στο γυρισμό από το ταξίδι μου στη Χιλή, πέρασα την Πρωτοχρονιά σε ένα μικρό κάμπινγκ στην Punta Arenas μαζί με άλλους οδηγούς, ορειβάτες και πεζοπόρους. Ανάμεσά τους και ένας Ελβετός που οδηγούσε ένα φανταχτερό ΚΤΜ και μου διηγόταν ιστορίες για έναν Αμερικάνο που είχε γνωρίσει στην Tierra del Fuego, τον τρελό Steve. “Πρέπει να τον γνωρίσεις φίλε τον τρελό Steve, αυτός ο άντρας είναι όντως τρελός. Ζει στην Μποτσουάνα και είναι διευθυντής σε ένα σχολείο αρρένων. Κάθε τόσο παρατάει τα πάντα και ταξιδεύει με τη μηχανή του για μήνες”, μου είπε ο Ελβετός. Ο τρελός Steve είχε φύγει λίγο νωρίτερα και δεν είχα καμία πιθανότητα να τον προλάβω με την μικρή μου 150άρα μηχανή. Σύντομα την ξέχασα τελείως αυτή την ιστορία, πέρασα ένα ωραίο πρωτοχρονιάτικο hangover και ξεκίνησα να οδηγώ με κατεύθυνση την Αργεντινή.
Λίγες μέρες μετά, σε έναν ερημικό δρόμο, κάπου μεταξύ Tres Lagos και Bajo Caracoles, ξέμεινα από βενζίνη και φαγητό. Ο δρόμος αυτός είναι συνήθως έρημος, πόσο μάλλον μετά την Πρωτοχρονιά. Δεν υπήρχε κανείς. Ήξερα ότι θα είναι μάταιο να ελπίζω να περάσει κάποιο αυτοκίνητο για να μου δώσει λίγη βενζίνη. Λόγω της απειρίας μου και του μικρού ρεζερβουάρ είχα κάνει λάθος υπολογισμούς και έτσι τώρα βρισκόμουν μόνος σε έναν έρημο δρόμο, χωρίς καύσιμα και χωρίς επιλογές.
Καθώς σκεφτόμουν τη δύσκολη θέση μου, ένα όραμα εμφανίστηκε μπροστά μου: ένα μαύρο Honda με πλησίαζε με τον οδηγό του να κρύβεται πίσω από το ψηλό φέρινγκ. Στην αρχή νόμιζα ότι ονειρευόμουν, αλλά καθώς το Honda σταμάτησε και ο οδηγός κατέβηκε κουνώντας το χέρι του και ρωτώντας με τι συμβαίνει, συνειδητοποίησα ότι το θαύμα όντως συνέβαινε. Καθώς αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε, ο οδηγός μου είπε ότι είναι από το Ουινσκόνσιν αλλά ζούσε στο Δέλτα του Okavango εδώ και δέκα χρόνια. Μέσα μου είπα “λες;” Τότε τον ρώτησα: “μήπως σε λένε Steve;” “Πώς στο διάολο το μάντεψες;” είπε ο τρελός Steve γελώντας.
Συζητήσαμε για λίγη ώρα για τη ζωή και τις συμπτώσεις και ο τρελός Steve μου έδωσε λίγη βενζίνη. Πήγαμε μαζί στο Bajo Caracoles και στο Perito Moreno όπου κατασκηνώσαμε για λίγες μέρες με άλλους, μαγειρεύοντας φαγητό, πίνοντας κρασί και ανταλλάσσοντας ιστορίες. Η ζωή του Steve στο δρόμο, το σχολείο του, τα ταξίδια του στην Αφρική και την Αμερική ήταν συναρπαστικά αλλά το πιο συναρπαστικό από όλα ήταν το ατελείωτο χιούμορ του και η ευγένεια που έβγαινε μέσα από κάθε ιστορία του, κάθε του λέξη. Ήταν μία από εκείνες τις παλιές ψυχές, που έχουν δει πολλά, έχουν περάσει πολλά και αντί να σκληρύνουν ή να σπάσουν, γεμίζουν με ενσυναίσθηση και κατανόηση αυτού του κόσμου με τρόπο βαθύτερο και ευγενέστερο απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ.
Μετά από λίγες μέρες ο τρελός Steve έφυγε για την Χιλή και εγώ κατευθύνθηκα βόρεια. Δεν τον ξαναείδα και δεν θα εμφανιστεί σε κανένα χρονολόγιο κοινωνικών δικτύων. Ελπίζω ότι όπου κι αν βρίσκεται, είναι ακόμα εκεί έξω χορεύοντας κάτω από τα αστέρια ή διδάσκοντας μαθηματικά κάπου στο Okavango, σηκώνοντας τα γυαλιά του με το δάχτυλο προς τη μύτη του και λέγοντας “ε φίλε, μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά” σε όποιον χρειάζεται να το ακούσει περισσότερο.
