Πόσο πιθανό ήταν να …απεργήσουν οι οδηγοί του ΜotoGP το περασμένο Σαββατοκύριακο;
Όχι πολύ, για την ακρίβεια καθόλου.
Λίγοι ήταν οι οδηγοί που πρότειναν να μην γίνει ο αγώνας επειδή οι συνθήκες στην πίστα του Τέξας ήταν απαράδεκτες. Ένας εξ αυτών ήταν ο Aleix Espargaro, ένας οδηγός που δεν μασάει ποτέ τα λόγια του. “Για μένα είναι αστείο να βρίσκομαι εδώ” είπε ο Espargaró. “Δεν μπορώ να αγωνιστώ εδώ. Αν μπορούσα να ψηφίσω στην επιτροπή ασφάλειας θα έλεγα ότι δεν θα αγωνιστώ. Για μένα, σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ πολύ επικίνδυνο. Πολύ, πολύ επικίνδυνο!”
Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ο Pecco Bagnaia ο οποίος ανακοίνωσε ότι αν ήταν στο χέρι του δεν θα αγωνιζόταν, ακόμα και αν η άρνηση αυτή σήμαινε το τέλος της διεκδίκησης του τίτλου της σεζόν.
Όλο αυτό ήταν μία έκπληξη που θύμισε στα μεγαλύτερα μέλη του περιφερόμενου …τσίρκου του MotoGP εκείνο το ταξίδι στην Βραζιλία το 1992 για τον προτελευταίο αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος των 500cc εκείνης της χρονιάς, με πρωταγωνιστές τους Mick Doohan και Wayne Rainey.
Το αστείο είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη σεζόν που η Dorna μπήκε στο MotoGP κατέχοντας μόνο τα τηλεοπτικά δικαιώματα και όχι όλο το πρωτάθλημα.
Το GP της Βραζιλίας το 1992 διοργανώθηκε στην πίστα της Formula 1 στο Interlagos η οποία ήταν εντελώς ακατάλληλη λόγω ενός τσιμεντένιου τοίχου. Όταν έφτασαν οι αναβάτες δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που είδαν. “Πώς θα αγωνιστούμε εδώ;” ρώτησαν. “Είναι αδύνατο!”
Πώς βρέθηκαν λοιπόν εκεί, ειδικά την περίοδο που ο Rainey είχε δημιουργήσει μία ένωση οδηγών, την Διεθνή Ένωση Μοτοσυκλετιστών Αγώνων, με σκοπό την προστασία των δικαιωμάτων και της ζωής των οδηγών;
Έναν χρόνο πριν, η IMRA είχε στείλει τον Kevin Schwantz στο Interlagos, όπου είχε επιθεωρήσει την πίστα και έπρεπε να πει στους θυμωμένους τοπικούς παράγοντες ότι δεν ήταν κατάλληλη η πίστα και δεν θα έπρεπε να γίνει εκεί το βραζιλιάνικο MotoGP του 1991.
Κάπως -κανείς δεν ξέρει πώς- έδωσαν το πράσινο φως για την πίστα. Επομένως οι οδηγοί δεν είχαν πού να απευθυνθούν. Ο εκπρόσωπος της IMRA είχε πει ναι, αυτοί πώς θα μπορούσαν να πουν όχι;
Η συζήτηση έφτασε σε ένα ταραχώδες αποτέλεσμα το απόγευμα της Παρασκευής, στο γραφείο της Dorna πάνω από το pitlane. Κάποιοι οδηγοί ήθελαν να οδηγήσουν, κάποιοι άλλοι όχι. Ο Rainey είπε ότι έπρεπε να αγωνιστούν, γιατί ο εκπρόσωπός τους είχε πει ότι έπρεπε. Όμως… ο Rainey ήταν δεύτερος στο πρωτάθλημα, πολύ κοντά στους βαθμούς με τον Doohan που ήταν πρώτος αλλά που δεν είχε αγωνιστεί πρόσφατα καθώς είχε σπάσει το πόδι του στο Assen. Φυσικά ο Rainey ήθελε να γίνει ο αγώνας όπως και πολλοί άλλοι εκτός αν ο καιρός χειροτέρευε. Ο Doohan έμεινε έξω από τη διαμάχη, όχι όμως και ο Eddie Lawson. Ακριβώς το αντίθετο. Ο τέσσερις φορές βασιλιάς των 500cc ήταν πεπεισμένος ότι ο Rainey ήθελε να οδηγήσει μόνο για να κερδίσει τον τίτλο, χωρίς να νοιάζεται για την ασφάλεια των συναθλητών του.
Ο Lawson έφυγε θυμωμένος λέγοντας στους άλλους οδηγούς: “Ό,τι και να κάνετε, εγώ θα κάνω το αντίθετο!”
Και ήταν συνεπής στο λόγο του. Το πρωί του Σαββάτου ξημέρωσε σκοτεινό και βροχερό. Στην εκκίνηση των ελεύθερων δοκιμών δεν ακούστηκε κανείς άλλος κινητήρας εκτός από αυτόν της Cagiva C592 του Lawson. Ο Lawson καβάλησε την μοτοσυκλέτα του και πριν να μπει στην πίστα σταμάτησε έξω από το γκαράζ της Malrboro Team Roberts όπου καθόταν ο Rainey με την ομάδα του. Ο Lawson έκανε αισθητή την παρουσία του μαρσάροντας μερικές φορές και μπήκε στην πίστα.
Αν ο Doohan σκεφτόταν να μπει στον αγώνα, τότε και ο Rainey θα συμμετείχε. Δεν θα γινόταν απεργία σε καμία περίπτωση.
Τρία χρόνια νωρίτερα όμως, ο Lawson και ο Rainey ήταν στην ίδια πλευρά, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην τελευταία πετυχημένη απεργία των αγώνων GP.
Το ιταλικό GP του 1989 είχε πραγματοποιηθεί στο Misano όπου οι κορυφαίοι οδηγοί είχαν θεωρήσει την πίστα επικίνδυνα ολισθηρή σε περίπτωση βροχής. Είπαν στους διοργανωτές ότι δεν επρόκειτο να αγωνιστούν αν έβρεχε και στον αγώνα της Κυριακής, όταν ξεκίνησε να βρέχει αποσύρθηκαν όλοι στα pits με επικεφαλής τον Schwantz που προηγούταν στον αγώνα.
Επί μία ώρα αυτό που επικρατούσε ήταν το χάος. Όλοι οι αναβάτες συσπειρώθηκαν στο αυτοκινούμενο του Randy Mamola, ελπίζοντας να κρατήσουν ένα ενιαίο μέτωπο. Και ενάντια στις πιθανότητες, το έκαναν! Όλοι οι κορυφαίοι οδηγοί, Rainey, Lawson, Doohan, Schwantz, Wayne Gardner, Christian Sarron, Kevin Magee, Niall Mackenzie, Ron Haslam και Rob McElnea αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στον αγώνα.
Οι διοργανωτές όμως αρνήθηκαν να ακυρώσουν τον αγώνα. Και ο αγώνας πραγματοποιήθηκε! Ο Ιταλός Pierfrancesco Chili πήρε οδηγίες από την ομάδα του να συμμετάσχει με την Honda NSR500 και κέρδισε έναν αγώνα στον οποίον συμμετείχαν και κάποιοι άλλοι οδηγοί με αρχαίες Honda RS500 και Suzuki RG500. Στο βάθρο ο Chili έκλαιγε γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν το μαύρο πρόβατο του paddock. Ο αγώνας ήταν μια παρωδία. Οι Rainey, Lawson, Schwantz και κάποιοι άλλοι απεργοί είχαν μαζευτεί και έβριζαν τους απεργοσπάστες οδηγούς. Κάθε φορά που περνούσε από μπροστά τους ο Chili τον έβριζαν και τον καταριόντουσαν, γινόταν πραγματικό πάρτι! Οι απεργοί ήταν πραγματικά χαρούμενοι που τα είχαν καταφέρει να σηκώσουν το μεσαίο δάχτυλο στους διοργανωτές.
Φυσικά αυτό που έγινε στο Misano εκείνη τη χρονιά ήταν το αντίθετο από αυτό που έγινε το 2018, στο βρετανικό GP όταν η βροχή κατά τη διάρκεια των δοκιμών μαζικές πτώσεις στο τέλος της ευθείας Hangar περιστατικό που ουσιαστικά τερμάτισε την καριέρα του Tito Rabat. Όταν ξεκίνησε να βρέχει την ημέρα του αγώνα, η Dorna ρώτησε τους οδηγούς τι θα ήθελαν να γίνει και οι περισσότεροι αποφάσισαν να μην αγωνιστούν. Ο αγώνας δεν έγινε.
Η τελευταία αποχή από αγώνα πριν από το Μisano το 1989 ήταν στο γαλλικό GP το 1982 στην πίστα του Nogaro. Οι διοργανωτές του αγώνα είχαν τόσο λίγο ενδιαφέρον για την ασφάλεια των αναβατών που ήταν πραγματικά σοκαριστικό. Οι δοκιμές είχαν προγραμματιστεί για την Πέμπτη την ώρα που οι εργάτες ακόμα …έβαφαν την πίστα!
Την Κυριακή το πρωί, κάποιοι εξοργισμένοι θεατές έσπαγαν τους φράκτες της πίστας για να μπουν μέσα καθώς είχαν ακούσει ότι ο Βασιλιάς Kenny Roberts, ο Barry Sheene και κάποιοι άλλοι κορυφαίοι οδηγοί είχαν ήδη επιστρέψει στα σπίτια τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώσουν για να δουν τους υπόλοιπους σχεδόν άγνωστους οδηγούς να αγωνίζονται.
Τον αγώνα κέρδισε ο Ελβετός Michel Frutschi ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των δοκιμών του γαλλικού GP την επόμενη χρονιά στο Le Mans.
Η COTA ήταν μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας για καλύτερες πίστες δεν τελειώνει ποτέ. Το ζήτημα της ασφάλειας είναι πάντα επίκαιρο και γι’ αυτό γίνεται μία συζήτηση για την επανίδρυση μίας Ένωσης Οδηγών που θα προστατεύει τα δικαιώματά τους όταν οι συνθήκες του αγώνα είναι απαράδεκτες.
Θα λειτουργούσε όμως τώρα ένα σωματείο οδηγών;
Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, οι εμπορικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες των σύγχρονων αγώνων (τηλεόραση, χορηγίες κλπ) έχουν διαβρώσει τη δύναμη που είχαν καταφέρει να κερδίσουν οι οδηγοί.
Η εμπορική ώθηση των αγώνων σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που ήταν στο παρελθόν. Εάν οι αναβάτες απεργούσαν πριν 40 ή 50 χρόνια ο αντίκτυπος περιοριζόταν σε 100.000 περίπου θεατές στην πίστα. Τώρα περιλαμβάνει 300 εκατομμύρια τηλεθεατών καθώς και εταιρείες, χορηγούς και πολύ ακόμα κόσμο.
Πριν από δέκα χρόνια, αρκετοί κορυφαίοι οδηγοί του MotoGP προσπάθησαν να μποϊκοτάρουν το ιαπωνικό GP μετά την πυρηνική έκρηξη στην Φουκουσίμα η οποία διέδωσε τεράστια ποσότητα ακτινοβολίας σε πολλές περιοχές της χώρας. Ένας από αυτούς τους οδηγούς ήταν ο Jorge Lorenzo, ο οποίος είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους ότι φοβόταν να επισκεφθεί την πίστα του Motegi μετά από ένα ντοκιμαντέρ που είχε παρακολουθήσει για το Chernobyl. Ένας συνάδελφος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε: “Jorge, αυτό σημαίνει ότι αν δεις μία ταινία με βρυκόλακες θα αρνηθείς να τρέξεις στο βραδινό αγώνα του Qatar του χρόνου;”
Πιστεύω ο χρόνος για την ίδρυση ενός σωματείου οδηγών έχει τελειώσει. Όμως η Dorna οφείλει να διασφαλίσει ότι οι αγώνες MotoGP δεν θα πραγματοποιούνται σε υποδεέστερες πίστες.
