Ο Valentino Rossi μέσα από τα μάτια του Rennie Scaysbrook από το περιοδικό cyclenews.com.
Ο Rossi κρέμασε το κράνος του. Κάποιοι, μεταξύ αυτών και εγώ, πίστευαν ότι αυτή η μέρα δεν θα ερχόταν ποτέ αλλά ο Valentino Rossi είναι άνθρωπος τελικά και ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους τους ανθρώπους. Ο Rossi ήταν ο συνδετικός μου κρίκος με το MotoGP από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Παρακολουθούσα αγώνες με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου πριν από την άφιξη του Rossi το 1996 αλλά στα 13 μου άρχισε να εδραιώνεται η μνήμη μου από τους αγώνες. Ο Rossi ήταν πάντα εκεί, κάπου στην πρώτη σειρά.
Είναι απίστευτο αν το σκεφτείς, μέχρι χθες αγωνιζόταν στη μεγάλη κατηγορία. Στο μεταξύ εγώ από τα 13 μου έφτασα στα 39 μου και δύσκολα μπορώ να θυμηθώ κάτι από το 1995. Τι φοβερή καριέρα έκανε αυτός ο άνθρωπος! Ένα φαινόμενο πραγματικά αξιοσημείωτο όχι μόνο για τον αθλητισμό αλλά γενικά για τη δημόσια ζωή. Το καλό που έχει κάνει στην μοτοσυκλέτα θα χρειαστούν χρόνια, πιθανώς γενιές ολόκληρες για να το κατανοήσουμε πλήρως. Ως έφηβο με είχαν μαγνητίσει οι αταξίες του νεαρού Valentino και κάθε ο Οκτώβριο ο καλύτερός μου φίλος, ο Simon και εγώ παρακαλούσαμε τους γονείς μας να μας πάνε στο Philip Island για να τον δούμε να τρέχει στα 125 η στα 250. Τα καραγκιοζιλίκια του μετά τον αγώνα ήταν κι αυτά μέρος του θρύλου. Η στολή Ρομπέν των Δασών στο Donington Park, η κλήση για υπέρβαση ταχύτητας στο Mugello, η πλαστική κούκλα “Claudia Schiffer” με στόχο τον Max Biaggi και τον υποτιθέμενο έρωτά του με την Naomi Campbell, και άλλα πολλά.
Οι φανς του τον λάτρεψαν. Οι αναβάτες ήθελαν να είναι αυτός.
Οι αντιπαλότητες του Rossi ήταν πολύ χαρακτηριστικές τα τελευταία 25 χρόνια. Οι Loris Capirossi και Tetsuya Harada τον καιρό των 250 και οι Biaggi και Gibernau στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στο MotoGP, αντιμετωπίστηκαν αρκετά εύκολα. Ο Nicky Hayden όντως πήρε τον τίτλο από τα χέρια του Rossi το 2006 στην Valencia αλλά το γεγονός ξεθώριασε με την πάροδο των χρόνων όπου ο Rossi ήταν ο κυρίαρχος της πίστας.
Και μετά ήρθε ο Casey Stoner. Ο Αυστραλός ήταν ο πρώτος αναβάτης που κόλλησε πραγματικά στον Rossi παίρνοντας το πρωτάθλημα του 2007 με έναν τρόπο που θα μείνει αξέχαστος στον Ιταλό. Για πρώτη φορά κάποιος έκανε στον Rossi αυτό που έκανε σε όλους τους άλλους.
Η σεζόν του 2008 ήταν αριστούργημα καθώς ο Rossi χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να κερδίσει τον Stoner που μάλλον βρισκόταν στα καλύτερά του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον αγώνα στη Laguna Seca το 2008;
Δεν ήταν μόνο ο Stoner παρών αλλά και ο Lorenzo που τελικά ανάγκασε τον Ιταλό να στήσει έναν τοίχο στο paddock για να μην τον βλέπει. O Lorenzo όχι μόνο δεν νοιάστηκε αλλά οδήγησε τον Rossi σε ένα ατύχημα που ως αποτέλεσμα είχε το σπάσιμο του ποδιού του. Κανείς δεν το αντιλήφθηκε τότε αλλά αυτό το σημείο θα ήταν η αρχή της μακριάς, αργής πτώσης του Rossi από την κορυφή.
Αποκαλώντας το μπλόφα της Yamaha ο Rossi τα μάζεψε και πήγε στην Ducati όπου πέρασε δύο θλιβερά χρόνια πριν βάλει την ουρά στα σκέλια και επιστρέψει στην εργοστασιακή ομάδα του Lorenzo, την Yamaha. Η κίνηση αυτή απο μόνη της έδειξε πόσο σημαντικός ήταν ο Rossi αφού σε οποιονδήποτε άλλο οδηγό με τα αποτελέσματα του Rossi στην Ducati η πόρτα της Yamaha δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξει.
Ωστόσο η επιστροφή του στην Yamaha συνέπεσε με τον ερχομό ενός ανθρώπου που θα ήταν ο εφιάλτης του, και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Marc Marquez. Στην αρχή η σχέση τους ήταν καλή, με αστεία και πειράγματα μεταξύ τους όταν όμως η σπίθα άναψε στον γέρο το 2015 και η πιθανότητα για να πάρει το πρωτάθλημα δεν ήταν καθόλου μικρή, τα πράγματα έγιναν άσχημα.
Αργεντινή 2015. Ο Marquez πέφτει και ο Rossi κερδίζει τον αγώνα. Assen, 2015. Ο Marquez δοκιμάζει μια απελπισμένη επίθεση στην τελευταία στροφή και ο Rossi βγαίνει εκτός πίστας. Στο Philip Island ο Marquez κερδίζει μετά από έναν αξέχαστο, στην ιστορία των αγώνων, τελευταίο γύρο.
Στην Μαλαισία, ο Rossi κατηγόρησε τον Márquez ότι επίτηδες τον εμπόδισε στον αγώνα του στην Αυστραλία και υπονόησε ότι ο Márquez θα προτιμούσε να κερδίσει τον τίτλο ο Lorenzo – ο κύριος και μοναδικός αντίπαλος του Rossi για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όλοι ξέρουμε τι έγινε στον αγώνα της Μαλαισίας. Ήταν μια σκοτεινή ώρα για το άθλημα, όπου οι εγωισμοί και από τις δύο πλευρές ήταν ανεξέλεγκτες και κανείς δεν αναδείχθηκε νικητής – εκτός από τον Lorenzo.
Τα τελευταία χρόνια ο Rossi έδειξε μεγάλη ταπεινότητα, φέρνοντας μια γενιά ταλαντούχων νεαρών Ιταλών αναβατών μέσω της Ακαδημίας VR46, αναβάτες που θα κρατήσουν την Ιταλία σε καλή θέση στο MotoGP για πολλά χρόνια ακόμα.
Οι επιχειρηματικές πρακτικές και η οξυδέρκεια του τον έχουν κάνει έναν θησαυρό που θα χρειαστούν μερικές γενιές για να αναλωθεί, όσο για την Ιταλία, θεωρείται κάτι όπως ο Ιησούς Χριστός.
Θα μου λειψει o Rossi που ήξερα, αυτός που αγωνιζόταν πάντα για το βάθρο, όχι αυτός που πάλευε να μπει στους βαθμούς. Ο αντίκτυπος που θα έχει στο άθλημα σε λίγο θα συγκριθεί με αυτόν του Jordan στο μπάσκετ ή των Beatles στη μουσική.
Η μεγαλύτερη ανάμνησή μου από τον Rossi θα είναι από την Catalunya το 2009. Έχω χάσει τον αριθμό των φορών που παρακολούθησα τους τελευταίους τρεις γύρους στο YouTube και αυτό το πέρασμα στον τελευταίο γύρο, στην τελευταία στροφή, του Lorenzo παραμένει, στο μυαλό μου, το πιο υπέροχο πέρασμα που έχω δει ποτέ.
Εκείνη η στιγμή ήταν καθαρά Valentino Rossi: Θρασύς, εξωφρενικός, αλαζονικός, αξιαγάπητος, εμβληματικός. Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά ένας σαν αυτόν.
Ciao, Vale, Grazie Mille!
