Ένα άρθρο του Mat Oxley
Την άνοιξη του 1980 ο πιο διάσημος οδηγός μοτοσυκλέτας στον κόσμο έκανε ένα τηλεφώνημα σε ένα συνεργείο που στεγαζόταν σε ένα ερειπωμένο σιδερένιο υπόστεγο στο Hertford, βόρεια του Λονδίνου. Ο Barry Sheene τότε είχε μια Yamaha TZ500 με συμπεριφορά γουρουνιού και ήθελε ένα πλαίσιο που θα μπορούσε να τον επαναφέρει στην κορυφή.
Ο Sheene θα μπορούσε να είχε επιλέξει οποιονδήποτε γκουρού πλαισίων για να τον σώσει αλλά επέλεξε τους σχετικά αγνώστους Steve και Lester Harris και τον συνεργάτη τους, Steve Bayford. Τα επόμενα χρόνια ο Sheene ήρθε πολύ κοντά με τους αδερφούς Harris απ’ ό,τι με οποιονδήποτε άλλον.
Οι Harris γνώρισαν τις ιδιορρυθμίες του Sheene και την ιδιοφυΐα του και σύντομα άρχισαν να καταλαβαίνουν τι ήταν αυτό που τον έκανε τόσο σπουδαίο. Για πρώτη φορά, τώρα, αποκαλύπτουν ποιος ήταν ο άνθρωπος Sheene.
Steve Harris
Όταν ο Barry πήγε στη Yamaha στις αρχές του 1980, είχε προβλήματα με τα TZ500. Τηλεφώνησε τότε στον Steve Bayford: “Γεια σου, είμαι ο Barry Sheene”. Ο Steve του απάντησε, “Ναι, κι εγώ είμαι ο Μίκυ Μάους”. Πίστευε ειλικρινά ότι ήταν κάποιος πελάτης που του έκανε πλάκα. Ο Barry είπε “Όχι, αλήθεια σου λέω”, αλλά ο Steve συνέχισε να μην τον πιστεύει μέχρι που τελικά έδωσε σε μας το τηλέφωνο. Από τότε τα βρήκαμε.
Lester Harris
Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασε περισσότερο στον Barry ήταν ότι αυτός ήταν σούπερ σταρ και όταν συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά εμείς ήμασταν μια ασήμαντη επιχείρηση, και βασικά δουλεύαμε έξω από ένα γκαράζ. Ήμασταν τόσο κολακευμένοι!
Steve
Ο Barry ερχόταν συχνά με το ελικόπτερό του. Συνήθιζε να προσγειώνεται κάπου κοντά και εκεί υπήρχαν πολλά φτωχόπαιδα που μαζεύονταν όταν ερχόταν και θα μπορούσαν να κλέψουν τα πάντα. Αν ήταν το ελικόπτερο δικό μου δεν θα το άφηνα ποτέ εκεί αλλά ο Barry είχε τον τρόπο του. “Ρε αλάνι, πρόσεχε το ελικόπτερό μου και αυτά τα αυτοκόλλητα είναι δικά σου” τους έλεγε. Όσες ώρες και να έλειπε, κανείς δεν άγγιζε το ελικόπτερό του μέχρι να γυρίσει.
Μετά από κάθε αγώνα, μέσα σε μισή ώρα θα μας έπαιρνε τηλέφωνο λέγοντας έγινε αυτό κι εκείνο. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν τηλεφωνούσε μόνο σε μας αλλά σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Μερικές φορές, όταν είχε καλό αποτέλεσμα, ήταν υπερβολικός, όπως στη Νότια Αφρική το 1984 όταν είχε κερδίσει εκείνη την εκπληκτική τρίτη θέση στο βρεγμένο με ένα RG500 με δικό μας σκελετό, κόντρα σε ένα πλήθος εργοστασιακών μοτοσυκλετών.
Lester
Ήταν ένας τρομερά έξυπνος τύπος. Σε έκανε να νιώθεις σημαντικός και για αυτό ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για να τον βοηθήσουμε. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν ένας σταρ, ήθελες να τον βοηθήσεις γιατί εκτιμούσε πολύ αυτό που έκανες γι’ αυτόν. Και μας πλήρωνε για όλα! Οι περισσότεροι οδηγοί κλαίγονταν να τους κάνουμε δουλειές τζάμπα.
Steve
Όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά να δουλεύουμε μαζί του, μας είπε: “Θέλω να σας πω ότι δεν θέλω τίποτα δωρεάν. Κερδίζω καλά χρήματα κάνοντας αυτό που κάνω και θέλω και από εσάς το ίδιο”.
Lester
Και αυτό ήταν που σε έκανε να αισθάνεσαι ακόμα καλύτερα και να προσπαθείς να κάνεις ολοένα καλύτερη δουλειά.
Steve
Έτρεχε στο GP, επέστρεφε σπίτι τη Δευτέρα το πρωί, μετά τηλεφωνούσε και πεταγόταν μέχρι εδώ με μια λίστα με τις δουλειές που ήθελε μέχρι την Τετάρτη. Εφόσον τις έκανες μέχρι την Τετάρτη – κάτι που κάναμε πάντα – δεν υπήρχε ποτέ πρόβλημα. Αν του έδινες αυτό που ήθελε ήταν ενθουσιασμένος.
Ήταν απίστευτα ιδιότροπος με πράγματα όπως το τιμόνι και το ύψος του φέρινγκ.
Έλεγε: “Θέλω το τιμόνι έτσι” και πίεζε όλη την ώρα για να πάρει αυτό ακριβώς που ήθελε.
Lester
Όταν ο Steve λέει ότι ήταν απίστευτα ιδιότροπος, στην πραγματικότητα ήταν αστεία ιδιότροπος, γιατί ήξερε τι ήθελε. Και αυτή ακριβώς ήταν η ουσία. Ενώ φαινόταν ο πετυχημένος ξέγνοιαστος τύπος, στην πραγματικότητα δούλευε πολύ σκληρά για να κάνει σωστά τα πάντα. Ήταν σαν δύο προσωπικότητες. Θα ξόδευε όσο χρόνο χρειαζόταν για να πάρει αυτό που ήθελε ακριβώς όπως το ήθελε. Και αυτή η αποφασιστικότητα είναι που κάνει τη διαφορά.
Κάποιοι έλεγαν ότι δεν είχε ιδέα από ρυθμίσεις της μοτοσυκλέτας αλλά η αλήθεια είναι ότι εάν η μοτοσυκλέτα ήταν όπως την ήθελε, την οδηγούσε γρήγορα. Η δουλειά του μηχανικού είναι να σου δώσει την μοτοσυκλέτα που θέλεις. Ήξερε πώς ήθελε να νιώθει και, σωστό ή λάθος, αυτό ήθελε.
Steve
Υπήρξαν μερικές φορές που κάναμε πράγματα χωρίς να του το πούμε, όπως για παράδειγμα μία φορά του αλλάξαμε το μεταξόνιο. Αφού έκανε δύο γύρους ήρθε και μου είπε: “Το έχεις μακρύνει, έτσι δεν είναι;!”. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Lester
Δεν ξέρω πολλά από αγώνες αυτοκινήτων αλλά νομίζω ότι μία από τις βασικές διαφορές στους αγώνες αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας είναι ότι στα αυτοκίνητα, αν έχεις σχεδιάσει ένα καλό αυτοκίνητο, ουσιαστικά οποιοσδήποτε καλός οδηγός μπορεί να το οδηγήσει γρήγορα. Στην μοτοσυκλέτα όλα έχουν να κάνουν με την αίσθηση και την αυτοπεποίθηση που σου δίνει. Αν πιστεύεις ότι η μοτοσυκλέτα είναι λάθος, απλά δεν μπορείς να πιέσεις. Τουλάχιστον οι περισσότεροι οδηγοί δεν μπορούν, υπάρχουν πολύ λίγοι που μπορούν. Είναι λίγο μαύρη μαγεία το να δουλέψεις μία μοτοσυκλέτα για έναν μεμονωμένο αναβάτη, δεν υπάρχει φόρμουλα γι’ αυτό.
Steve
Όταν πήγε στην Yamaha, προφανώς τον ήθελαν στο δυναμικό τους αλλά δεν είχαν μοτοσυκλέτα που να ήταν αρκετά καλή για έναν οδηγό με το ταλέντο του, επειδή οι μονες μοτοσυκλέτες που λειτουργούσαν καλά, πήγαιναν στον Kenny Roberts. Ξεκίνησε με ένα TZ500 και ένα TZ750 και ρίξαμε πολλή δουλειά επάνω τους. Τελικά φτιάξαμε ένα πλήρες πλαίσιο, εξ ολοκλήρου δικό μας -διαφορετική γωνία τιμονιού, τα πάντα!.
Όταν πήρε το Yamaha 0W54 υπήρχαν πολλά έξτρα κιτ και ήταν πολύ χαρούμενος αλλά κάναμε πολλή δουλειά στο τιμόνι. Του άρεσε πάντα το τιμόνι μας για κάποιο λόγο.
Πριν από τον αγώνα του Silverstone, το 1982, λείπαμε για διακοπές, και ανέλαβαν στην Spondon την τροποποίηση του πλαισίου του. Μετά το φοβερό ατύχημα που είχε, μιλήσαμε και μου είπε: “Προσπάθησα να σας τηλεφωνήσω αλλά λείπατε γαμώτο.” Αυτό έγινε φυσικά πολύ πριν την εποχή των τηλεφωνητών και των κινητών τηλεφώνων.
Όταν επέστρεψε στη Suzuki ήταν πολύ δυσαρεστημένος με την RG που του είχαν δώσει, οπότε του φτιάξαμε ένα νέο πλαίσιο. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο απλά ήταν ατσάλινο. Στον Barry δεν άρεσαν καθόλου τα πλαίσια αλουμινίου που έβγαιναν εκείνη την εποχή. Του είχαν δώσει από την Suzuki κάποια να διαλέξει αλλά τελικά δεν του άρεσε κανένα και είπε “Δεν θέλω κανένα από αυτά, θέλω ο Harris να μου φτιάξει ένα νέο σασί”.
Lester
Ήταν η αρχή της εποχής των πλαισίων αλουμινίου. Ο κόσμος τότε μάθαινε και απλά αντικαθιστούσαν τους χαλύβδινους σωλήνες με σωλήνες αλουμνίου, κάτι που ήταν γελοίο. Καταλήξαμε σε ένα ατσάλινο πλαίσιο γιατί πιστεύαμε ότι θα είχε την ευκαμψία που είχε συνηθίσει. Ακόμα και σήμερα εξακολοθούμε να μαθαίνουμε πόση ευελιξία πρέπει να έχει ένα πλαίσιο, είναι κάτι σαν μαύρη μαγεία, μπορεί ένα σασί να λειτουργεί πολύ καλά σε κάποιον οδηγό και ένας άλλος να θέλει κάτι πολύ διαφορετικό.
Εκείνη την εποχή δουλεύαμε πολύ στην πίσω ανάρτηση γιατί η τεχνολογία της ανάρτησης ήταν πολύ πιο σκληρή. Μετά από πολλά διαφορετικά συστήματα διασύνδεσης καταλήξαμε σε ένα που ταίριαζε περισσότερο στον Barry.
Steve
O Barry ήθελε οι μοτοσυκλέτες του να ρυθμίζονται με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν τον ένοιαζαν οι ταλαντώσεις στην ευθεία αλλά να μπαίνει με ταχύτητα στη στροφή. Στο τέλος της καριέρας του, που είχε κάποια προβλήματα φυσικής κατάστασης, ήθελε η μοτοσυκλέτα να στρίβει σχεδόν μόνη της και αυτό κάναμε.
Lester
Έλεγε “δεν με νοιάζει πόσο σταθερή είναι, δεν είναι το θέμα μου αυτό” τη στιγμή που πολλοί οδηγοί αν ταλαντεύεται λίγο η μοτοσυκλέτα δεν μπορούν να την οδηγήσουν -και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό.
Steve
Όταν ο Barry έλεγε “σκεφτόμουν μήπως….” αυτό ήταν μία προειδοποίηση ότι θα δουλεύαμε 24 ώρες την ημέρα για κάτι που ήθελε να αλλάξει. Αλλά ήταν τέτοιος ο τρόπος του που θα κάναμε τα πάντα γι’ αυτόν. Δουλεύαμε και Σαββατοκύριακα μέχρι τις 11 το βράδυ.
Lester
Οι άνθρωποι στο συνεργείο έλεγαν “Ερχόμαστε γιατί πρέπει να το τελειώσουμε” Δεν υπήρχε θέμα να γυρίσει κάποιος στο σπίτι του ή να πάει στην πάμπ. “Το κάνουμε για τον Barry” έλεγαν.
Steve
Αυτό που θυμάμαι σε αυτόν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν ότι έμοιαζε με παιδί στη σχέση του με τους ανθρώπους. Ο κόσμος το λάτρεψε αυτό.
Ο Barry μας άνοιξε πολλές πόρτες. Όταν ήταν στο πλευρό σου, όποιος κι αν ήσουν, θα είχες μεγάλο όφελος. Θα φρόντιζε να γνωρίζουν όλοι ότι ερχόταν σε σένα και το λόγο που γινόταν αυτό.
Όταν κατασκευάσαμε την πρώτη του RG500, την ανέβασε στη σκηνή στο BBC Sports Personality of the Year και είπε, “Αυτοί οι Harris μόλις μπήκαν στο GP, προσέξτε τους”, κάτι που ήταν πολύ καλό εκ μέρους του.
Lester
Μόλις ξεκίνησε η σεζόν του 1984, δεν αλλάξαμε πολύ το σασί της RG. Βάλαμε το κανονικό αλλάζοντας το τιμόνι και κάποια άλλα πράγματα, που έμοιαζε περισσότερο με τελετουργικό για τον Barry. Ένιωθε ότι αν το έκανε με αυτόν τον τρόπο, θα ήταν σωστό.
Steve
Αυτή η RG ήταν μία υπέροχη μικρή μοτοσυκλέτα.
Lester
Ο Barry ήταν κορυφαίος αναβάτης. Όταν ήρθε ο Roberts, τον επισκίασε αλλά πριν από αυτό ήταν τόσο καλός σε αυτό.
Είναι πάντα δύσκολο να κρίνεις τους σουπερσταρ. Για μένα ο Roberts ήταν ένας από τους καλύτερους.
Steve
Θα τον τοποθετούσα τέταρτο στην ικανότητα οδήγησης, αλλά σαν επαγγελματία οδηγό θα τον έβαζα στην κορυφή γιατί μπορούσε να χειριστεί τους ανθρώπους και να κάνει σπουδαία πράγματα να συμβούν.
Lester
Όλοι οι κορυφαίοι οδηγοί είναι εγωιστές. Πρέπει να είναι. Όταν ακούς ανθρώπους να κατακρίνουν τους οδηγούς για αυτό, είναι παράλογο γιατί αυτό είναι που κάνει έναν πρωταθλητή.
Το φαινόμενο Barry Sheene εμφανίζεται πολύ σπάνια. Ήταν σταρ πριν γίνει σταρ, αυτό είναι το καταπληκτικό. Όταν τον είδαμε να οδηγεί, παιδί ακόμα, ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν σταρ. Η αδερφή μας που είναι λίγο μικρότερη μας έδειχνε τα περιοδικά της εποχής και ήταν σε όλα μέσα. Έκανε πράγματα για τα ΜΜΕ πριν από οποιονδήποτε άλλον οδηγό. Ήξερε πώς να πάρει τους πάντες με το μέρος του.
Έμοιαζε λίγο με αστέρα του κινηματογράφου. Σίγουρα ήταν ο πρωτότυπος Valentino Rossi. Και είχε ακλόνητη αυτοπεποίθηση, απολύτως ακλόνητη.
Steve
Δεν μπορούσες να πας πουθενά μαζί του χωρίς να υπάρχει το στοιχείο του ανταγωνισμού – όλα γίνονταν αγώνας. Αν καθόταν εδώ τώρα, θα έλεγε βάζω στοίχημα ότι μπορώ να πιω περισσότερα φλιτζάνια τσάι από εσένα. Θυμάμαι ότι είχαμε δείπνο κάπου και ξαφνικά πάει, βάζω στοίχημα ότι μπορώ να κάνω περισσότερες κάμψεις με το ένα χέρι από οποιονδήποτε άλλο εδώ και το έκανε!
εις μνήμην του Steve Harris που πρόσφατα απεβίωσε
