Ο Giacomo Agostini έχει τις περισσότερες νίκες σε MotoGP και Παγκόσμια Πρωταθλήματα από οποιονδήποτε άλλον. Ο Ιταλός πρόσφατα γιόρτασε τα 80α γενέθλιά του.
Ο Agostini κέρδισε 15 παγκόσμια πρωταθλήματα και 122 Grand Prix μεταξύ του 1965 και 1976. Κανείς άλλος δεν τον έχει πλησιάσει, εκτός από τον Valentino Rossi, ο οποίος κέρδισε 115 GP μεταξύ 1996 και 2017. Ίσως αν ο Rossi δεν είχε φύγει από τη Yamaha στο τέλος του 2010, μπορεί να είχε σπάσει το ρεκόρ του Ago. Αλλά αυτά είναι μόνο υποθέσεις.
Ο Ago πρόσφατα βρέθηκε στο Sachsenring και έμοιαζε με 60άρη. Περπατούσε στο grid και χαιρετούσε τους πάντες αφήνοντας να φανεί το χρυσό μετάλλιο του παγκόσμιου πρωταθλητή που φορά πάντα στο λαιμό του. Όπως θα έπρεπε άλλωστε.
“Μου άρεσε να με χτυπά ο άνεμος, να βλέπω τον δρόμο να φεύγει κάτω από τις ρόδες” είπε ο Αgo για την αγάπη του για την μοτοσικλέτα και τους αγώνες. “Και τι σημαίνει να είσαι μπροστά, να κάνεις πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν. Όχι για να έχεις το νούμερο 1 στο φέρινγκ αλλά επειδή κάνεις την δουλειά που σου αρέσει να κάνεις”.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Agostini είναι ο πρώτος σύγχρονος οδηγός του MotoGP, ότι αυτός χάραξε το δρόμο για τους σημερινούς σταρς του αθλήματος.
Το 1975, ο Ago έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP με τον δίχρονο κινητήρα που κυριάρχησε για το επόμενο τέταρτο του αιώνα και θα εξακολουθούσε να κυριαρχεί αν, το 2002 δεν εισέβαλαν στο MotoGP οι τετράχρονοι κινητήρες.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Agostini έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε την, διόλου ευκαταφρόνητη, οικονομική στήριξη των κατασκευαστών τσιγάρων. Η Marlboro έγινε χορηγός του Ago όχι μόνο επειδή ήταν καλός οδηγός αλλά και επειδή συμμετείχε σε ταινίες και ήταν μέλος του διεθνούς jet set που απέπνεε αίγλη, σαν ένας πραγματικός James Bond.
Οι αγώνες δεν σταματούν ποτέ να εξελίσσονται αλλά υπάρχει μία βασική διαφορά μεταξύ του 1970 και του σήμερα: τότε ήταν το ταλέντο η γενναιότητα και η μηχανική προσπάθεια για τον κινητήρα και το σασί που έπαιζαν ρόλο, σήμερα είναι το ταλέντο, η γενναιότητα και η φροντίδα της πίεσης των ελαστικών.
Σίγουρα τότε οι αγώνες ήταν πολύ πιο ρομαντικοί. Την δεκαετία του ’60, όταν ο Agostini κέρδιζε τους πάντες με την πανίσχυρη MV Agusta του, ο αμερικανός δημοσιογράφος Bob Ottum τον περίεγραφε ως εξής: “αγωνίζεται, πλαγιάζει, συντρίβεται και μετά ερωτεύεται και πίνει το κρασί του”. Ο τίτλος της ιστορίας του ήταν “Viva! Αλλά κρύψτε τις γυναίκες σας”
Ποιος από τους σημερινούς νέους οδηγούς του MotoGP, που ζαλίζονται κοιτάζοντας συνέχεια στοιχεία σε οθόνες υπολογιστών, που περνούν αμέτρητες ώρες δίνοντας συνεντεύξεις και αυτόγραφα, που βγάζουν συνεχώς σέλφιζ με θαυμαστές, δεν θα ήθελε να έχει τη ζωή του Ago;
Καλώς ή κακώς, όμως, αυτή η ζωή δεν είναι πλέον διαθέσιμη στους οδηγούς του MotoGP. Το κρασί, οι γυναίκες και το τραγούδι ήταν όντως υπέροχα αλλά ο Agostini αγωνίστηκε μία εποχή που σε κάθε σεζόν σκοτώνονταν τρεις, τέσσερις ή πέντε αναβάτες.
“Στην πίστα Spa-Francorchamps το 1971 είδα σημαίες να ανεμίζουν και δέματα σανού σκορπισμένα παντού στην Blanchimont”, θυμάται ο Ago. “Καθώς περνούσα από εκεί είδα ένα κεφάλι στην μία πλευρά της πίστας και ένα σώμα στην άλλη. Δεν ήταν εύκολο να κάνεις αγώνες έτσι…”
“Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε καν τα σημερινά μέτρα προστασίας, ονειρευόμασταν να σκεπάζουμε τα δέντρα με σανό, δεν ζητούσαμε καν να κοπούν τα δέντρα…”
Κατά τη διάρκεια μεγάλους μέρους της καριέρας του, ο εξοπλισμός του Agostini είχε τεράστιο τεχνικό πλεονέκτημα σε σχέση με το υπόλοιπο grid. Το εργοστάσιο της MV Agusta ανήκε τότε στον αριστοκράτη Domenico Agusta. Αυτός χρηματοδοτούσε τους αγώνες με την περιουσία που είχε δημιουργήσει η αεροπορική εταιρεία που είχε δημιουργήσει και κατασκεύαζε ελικόπτερα με την άδεια της αμερικανικής Bell. Τα εξαιρετικά κερδοφόρα συμβόλαια με την αεροπορική δύναμη του Σάχη στο Ιράν και άλλοι αμφιλεγόμενοι πόροι ήταν αυτά που χρησιμοποιούσε η Agusta για να κατασκευάσει τους εξωτικούς τρικύλινδρους και τετρακύλινδρους κινητήρες της.
Πολλές από τις 122 νίκες του Ago ήταν απλά παρελάσεις όχι αγώνες, συχνά προηγούταν με έναν ή δύο γύρους από τους αντιπάλους του.
Κάποιες φορές ο Agostini έπρεπε να ριχτεί στη μάχη και όταν το έκανε, πολεμούσε σαν λιοντάρι. Το 1966 και 1967, η Honda μπήκε στην κορυφαία κατηγορία με οδηγό τον Mike Hailwood, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος οδηγός όλων των εποχών. Ο Ago τον κέρδισε και τις δύο χρονιές. Η πίεση αυτά τα δύο χρόνια ήταν τεράστια. Οι δύο μεγαλύτεροι αναβάτες του κόσμου και οι δύο μεγαλύτερες ομάδες αγώνων του κόσμου.
Οι δύο τους ήταν φίλοι, όταν έπεφτε όμως η σημαία και ξεκινούσε ο αγώνας, γίνονταν αδίστακτοι. Ο ομόσταυλος του Hailwood, Ralph Bryans, ο οποίος πέθανε το 2014, θυμόταν ένα περιστατικό το 1966 στο Sachsenring.
“Η μοτοσικλέτα του Mike είχε σπάσει μέσα στον αγώνα και ο Ago είχε φύγει μπροστά. Ο Mike ήταν στο τροχόσπιτό του με άσχημη διάθεση. Μπήκα μέσα και του είπα “Mike ο Ago τράκαρε.’ H απάντησή του ήταν άμεση: Γουστάρω!! δεν ρώτησε αν είναι καλά ή οτιδήποτε άλλο.”
Το 1974 ο Agostini εγκατέλειψε την MV μετά από εννέα χρόνια, επειδή πίστευε ότι το νέο αφεντικό της ομάδας Count Rocky Agusta (ανιψιός του Domenico) ευνοούσε τον νεοφερμένο Phil Read.
Υπέγραψε συμβόλαιο με την Yamaha, η οποία ήταν σε διαδικασία εξέλιξης της δίχρονης OW20 500cc, μίας δύσκολης μοτοσικλέτας.
Η Yamaha φλέρταρε τον Ago για αρκετά χρόνια αλλά ο Ιταλός δεν εμπιστευόταν τα πρώιμα δίχρονα.
Ο πρώτος χρόνος του Agostini στην Yamaha ήταν πολύ δύσκολος. Η μοτοσικλέτα δεν ήταν ακόμα σωστή. Κατανάλωνε πολύ καύσιμο. Το δίδυμο Yamaha 350 με Agostini, το 1974 ήταν ακόμη χειρότερο. Οι μηχανικοί έπρεπε να συγκολλούν τον στροφαλοφόρο πριν από κάθε αγώνα και το πλαίσιο μετά από κάθε αγώνα. Δύο μηχανικοί της Yamaha έπαθαν πνευμονία, εξουθενωμένοι από την σκληρή δουλειά. Παρόλα αυτά ο Ago κέρδισε τον τίτλο το 1974.
Μέχρι το 1975, η μοτοσικλέτα των 500cc ήταν έτοιμη και η μάχη για τον παγκόσμιο τίτλο των 500cc μεταξύ του Ago και του Read ήταν ακόμα πιο φορτισμένη από τις μονομαχίες μεταξύ του Ago και του Hailwood. Στο Άμστερνταμ, στο αγωνιστικό κατάστημα της Yamaha, οι μηχανικοί είχαν κολλήσει ένα αυτοκόλλητο Read μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας, έτσι κάθε φορά που κάποιος πήγαινε στην τουαλέτα…
Ο Agostini πάλεψε πιο σκληρά από ποτέ για να ξεπεράσει τις ελλείψεις της Yamaha. Κέρδισε τέσσερις αγώνες έναντι δύο που κέρδισε ο Read, αρκετούς για να του απονεμηθεί ο τελευταίος από τους 15 παγκόσμιους τίτλους του.
Ο Agostini είναι ένας από τους κορυφαίους οδηγούς του αθλήματος και ίσως παραμείνει για πάντα ο πιο πετυχημένος εκφραστής του.
